| |
Παλιοί φίλοι,
ακούραστοι στο πέρασμα της ζωής,
που φύλαξαν της παιδικότητάς μας το χαμόγελο
που τόσο φευγαλέο ήτανε στο χρόνο,
μα ζει παντοτινά σα μνήμη
αυτού που θα μπορούσε να ‘ταν,
αλλά οι σκιές δεν τ’ άφησαν ολότελα ν’ ανθίσει.
Μόλις που του χειμώνα η παγωμάρα άρχισε
στα ξέφωτα και στις πλαγιές να πεθαίνει,
οι ανεμώνες σα λαός φωτός και πάλι βγαίνουν,
για να θυμίσουν εκείνην τη νεότητα, την κρυμμένη
μέσα στη λάμψη της ψυχής που αναμένει
να δει η καρδιά μας τα μηνύματα της ομορφιάς
που δεν κάμφθηκαν στο χρόνο.
Ένα μήνυμα συνεχές
που κούρνιασε στην αγκαλιά των εποχών,
αλλά η ματιά που θαύμασε μονάχα τον εαυτό της
άφησε ξεχασμένο παράμερα να στέκει,
γιατί δεν ήτανε γέννημα δικό της.
Μα της ζωής οι αστραπές,
που η αφθονία τους έφτιαξε σύμπαντα
μικρά και μεγάλα
μέσα σε ποταμούς ανεξερεύνητους πυρός
να διασχίζουν τα όντα και τις αισθήσεις,
δε θα χωρέσουν στα σπίτια του σκότους,
θα σπάσουν τα δεσμά της λήθης
κι οι ανεμώνες θα χαθούν
για έναν κόσμο άλλο,
όπου η άνοιξη θα ‘ναι αιώνια.
Ιωάννα Μουτσοπούλου
Από την ποιητική συλλογή "Ψυχές της φύσης"
(http://www.poiisi.gr/)
(http://soundcloud.com/solon-synthesis/poem-the-anemones)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
