| |
Εχθροί μα και ήρωες,
βγήκαν από μια Ελλάδα,
πρόγονο της σημερινής.
Σκιάζουν πλέον τα θύματα,
τα θύματα του αιματηρού παρελθόντος,
κουβέντες και σκέψεις για ένα μέλλον στη φυλακή,
για να κρατήσουν τις ορμές του πολεμιστή.
Ολοένα και πιο πολύ,
χάνουν την ελπίδα,
εμπιστεύονται μόνο μια ακονισμένη λεπίδα.
Μα για να ακονίσεις μια λεπίδα,
πρέπει να είσαι αγωνιστής,
στη μάχη με την μπόρα που θα βγεις,
να μπορείς πάνω απ' τα σύννεφα,
πάνω από τη βροχή να διαβείς,
να περπατήσεις σε ένα κόσμο,
δίχως φθόνο, δίχως ενοχές πολέμου,
στην ψυχή.
Ήρωες και προδότες,
ήμασταν πάντα εμείς,
σε κάθε εποχή,
μα πλέον όλοι λέν' πως
είναι οι ήρωες,
έκαναν την εποχή οδυνηρή.
Δυο πρόσωπα και μια καρδιά,
έχουν όλοι οι άνθρωποι οι ευπρεπείς,
μα πλέον τα σώματα δεν έχουν καρδιά, ούτε ψυχή,
δε βρίσκεις εύκολα έδαφος να στηριχτείς,
σκύβει τα πρόσωπα η ψυχή,
απ' την ψευτιά έχει κοπιαστεί,
σε εγκλωβίζει μέσα στο μυαλό σου,
που δεν είναι κανείς δικός σου,
είσαι μόνο ο Θεός και ο εαυτός σου,
πλέον μόνο εκεί μπορείς να βρεις εμπιστοσύνη,
κρύφτηκε η κάθε γαλήνη,
μες της λεπίδας την ψυχή...
Γιατί πάντα η Ελλάδα έβγαζε τους μεγαλύτερους ήρωες μεν, τους μεγαλύτερους προδότες δε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
