| |
Είναι κάτι τέτοιες μέρες που λέω ότι δεν αλλάζω ετούτη την χώρα για τίποτα στον κόσμο
Είναι που εκείνο τ' ανοιξιάτικο γαλάζιο τ' ουρανού, ξυπνά ένστικτα που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν
Είναι κείνη η ζεστασιά των κίτρινων αχτίδων που με στέλνει να χαθώ, στην θαλπωρή της γεννάς
Είναι εκείνη η απριλιάτικη αύρα δροσιάς, που κάνει αγώγια στις ανοιξιάτικες ευωδιές και πλυμηρίζουν το είναι μου, με τις οσμές του γένους
Μα τον άγιο, είναι κάτι τέτοιες μέρες, οι μόνες μέρες, που με κάνουν στα αλήθεια να νιώθω ότι υπάρχω.
Είναι της άνοιξης οι μέρες, μέρες ζωής, μέρες εξόδου.
Ελάτε να κάνουμε μια έξοδο μαζί, Ελάτε...
Μα όχι εκείνη την γνωστή, όχι εκείνη την μοδάτη που ζούμε κάθε τόσο στην τιβι
Ελάτε να κάνουμε μια έξοδο στον Πειραιά, να θαυμάσουμε την συνεύρεση των δυο γαλάζιων
Να γευτούμε το άρωμα της αλμύρας, που κουβαλάει μαζί του ολόκληρες μπουκιές ανόθευτης ιστορίας
Ελάτε να ζήσουμε λίγες στιγμές στον Πειραιά, με τις οσμές του, τις γεύσεις του, τις μνήμες του και φυσικά, με τους ανθρώπους του
Να, για να σταθούμε εδώ, στο λιμάνι.
Έξω απ' τον σταθμό με τους χιλιάδες περαστικούς
Με την κίνηση και τα εκατοντάδες αυτοκίνητα
Διακινούμενοι όλοι για ιδίους σκοπούς, κι όμως, όλοι συνεργοί στο ίδιο έργο
Κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, κάθε μήνα του έτους, όλοι τους περνούν από εδώ σαν συντελεστές μιας πολυσύνθετης θεατρικής παράστασης
Μη με ρωτάς το πως τα ξέρω όλα αυτά
Κάθε μέρα είμαι εδώ, μόνιμος θεατής αυτού του έργου
Μόνιμος θεατής και μόνιμος θαυμαστής του όλου της παραστάσεως
Μα πιο πολύ, μ' αρέσει μια σκηνή
Είναι εκείνη η σκηνή, που στα αλήθεια την λατρεύω
Είναι εκεί στην δεξιά μεριά του δρόμου, απ την μεριά της θάλασσας δηλαδή, εκεί που πρωταγωνιστής είναι ο "μητσαρας"
Ωραίος τύπος ο "μητσαρας", πάντα με το χαμόγελο στα μάτια και την καλημέρα στην
καρδιά
Που λες, πρώην ναυτεργάτης στο πέραμα ο "μητσαρας", μαστοράντζα περιωπής
Από δέκα χρονών βουτηγμένος στην μαυρίλα της λαμαρίνας και με κουράγια που δεν είχαν ούτε οι παλιοί
Και με το μυαλό ξυράφι
Έτσι πήγε μπροστά ο "μητσαρας", με πολύ κουράγιο, με πολύ μυαλό και με πολύ, μα πάρα πολύ και σκληρή δουλειά
Έτσι έγινε ο άρχοντας των καρνάγιων και ο καθείς στο Πέραμα του έβγαζε το καπέλο καθώς περνούσε
Αυτά που λες ήταν τα μεγαλεία του "μητσαρα", μεγαλεία στηριγμένα στον ίδιο τον άνθρωπο κι όχι σε μέσα και μπαρμπάδες και φράγκα, λάδια, ξίδια κλπ
Αυτά ήταν τα μεγαλεία του�μητσαρα�, μα τώρα είναι περασμένα μεγαλεία για να κλαις
Εσυ να κλαις δηλαδή, γιατί τον "μητσαρα", εγώ δεν τον είδα να κλαίει, ούτε να χάνει το χαμόγελο, ούτε κείνη την ματιά του άρχοντα
Γιατί μπορεί κείνη η λαμαρίνα να του κλέψε το χέρι, μα δεν το κατόρθωσε να του κλέψει το χαμόγελο ούτε και κείνη την περήφανη ματιά
Γιατί βλέπεις, η περηφάνια ειναι αγαθό ιδιωτικής χρήσεως και προελεύσεως και δεν μπορεί κάνεις να στην αφαιρέσει
Κι έτσι, ο "μητσαρας", με το δεξί χαμένο λίγο κάτω απ τον βραχίωνα, με την κυρά στο σπίτι, να ψάχνει μάταια για καμιά δουλειά, με δυο πιτσιρίκια που τον έχουν για θεό, και με μια κοινωνία που δεν έχει δουλειά ούτε για αρτιμελείς, ο "μητσαρας" αναγκάζεται να την στήνει στο φανάρι απέναντι απ τον σταθμό
Όχι φίλε μου, λάθος κατάλαβες
Δεν τ' άπλωσε ο "μητσαρας" το ξερό του τ'αριστερό
Μπορεί να'γινε σακάτης αλλά ζήτουλας δεν έγινε
Δεν καταδέχτηκε ποτές να το απλώσει
Δεν καταδέχτηκε ποτές να πάρει φράγκα από κείνους που θα τα δώσουν από ντροπή
Η από κείνους που θα τα δώσουν για να απαλύνουν τις δικές τους ενοχές
Δεν εκβίασε ποτές του ο "μητσαρας"
Μόνο γύρναγε εκεί, στο φανάρι, με το χαμόγελο στα μάτια και την καλήμερα στην καρδιά
Κι όσοι νειώθαν δίναν, δίχως να τους ζητηθεί
Κι οι άλλοι όλοι παγέναν στην δουλειά τους
Κι έτσι με τον καιρό, ο "μητσαρας" απέκτησε τους δικούς του ανθρώπους στο λιμάνι
Άνθρωποι που έδιναν, έχοντας γνώση του γιατί
Γιατί ο "μητσαρας" κι ο καθείς, ειναι τέκνα τούτης της πολιτείας, μαχόμενοι πολεμιστές, απωλέσαντες το χέρι τους εν καιρώ πολέμου
Και τούτη η πολιτεία οφείλει να συνδράμει και να στηρίξει τους πεσόντες μαχητές και των αυτών οικογενείας
Μα βλέπεις η επίσημως πολιτεία ειναι πολύ απασχολημένη να στηρίζει βιομηχάνους, εφοπλιστές και λοιπούς αναξιοπαθούντες και που να βρει τον χρόνο να ασχοληθεί με τους "μητσαρες" της
Κι ετσι οι μητσαρες, κάνουν ότι μπορούν, να αληλοστηριχθούν, γνωρίζοντας ότι ειναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν
Μα όμως.
Τι κρίμα.
Γιατι αν όλοι αυτοί οι μητσαρες, ήταν "μητσαρες" ίσως τα πράγματα να ήταν τελείως διαφορετικά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
