| |
Φεύγει η ζωή σαν το νερό του ποταμού
κι ακολουθεί πάντα την ίδια την πορεία
φυλακισμένους μας κρατά η ιστορία
σαν τα βαγόνια σ' ένα τρένο του χαμού
Μάταια ελπίζεις να ξεφύγεις, δε μπορείς
να γίνεις σύννεφο, της άνοιξης αέρας
και έτσι πάντοτε, στο πρώτο φως της μέρας
τη λύση χρόνια τώρα ψάχνεις για να βρεις
ʼχαρο, μίζερο κι αδιάφορο μαζί
φεύγει το σήμερα, μα το αύριο δεν διαφέρει
το ίδιο αβάσταχτο ερώτημα θα φέρει:
αξίζει άραγε έτσι κανείς να ζει;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
