| |
Πολύχρωμες οι καραμέλες,
καθεμιά μοιάζει σε κάποιο όνειρο.
Έπειτα γλυκίσματα, φαγητά, μυρωδιές,
κι εκείνη η ποδιά,
ποτισμένη με δάκρυα και φροντίδα.
Πόση αγάπη άραγε πλέκει μια γυναίκα,
είναι να μην γεράσουν τα δάχτυλα μετά;
Πόσο χαμόγελο να δώσει,
να φωτίσει τον καιρό;
Ρυτιδιασμένο πρόσωπο, δεν βλέπεις;
Αναμνήσεις ριζωμένες απευθείας στη σάρκα,
δάκρυα φωλιάζει μέσα τους ο χρόνος,
σαν χθες, ώ σαν χθες,
μ’ αγκάλιαζε ένας άγγελος!
Πώς περνάει ο καιρός,
τα χρόνια μας γεμίζουν σκόνη,
φυλακισμένος σ’ ένα ευτελή διαμέρισμα,
το μεροκάματο έννοια παντοτινή,
λαμπρή, τόσο λαμπρή ήταν η εποχή,
ο ήλιος ήταν εκείνη,
εκείνη η άνοιξη,
το καλοκαίρι εκείνη,
που να τη βρεις τέτοια στοργή πια.
Σιωπή ξανά,
ένα γέλιο όμορφο,
μια σκιά γνωστή,
μια φωνή μιλάει τ’ όνομά σου.
Ανεβαίνεις με λαχτάρα τα σκαλιά,
δυο δυο όπως παιδί,
μυρωδιές από μια κουζίνα αλλιώτικη,
ασυνήθιστα νόστιμη,
το αγαπημένο σου φαγητό.
Η παλιά ραπτομηχανή,
αντηχεί σ’ όλη την είσοδο,
κάτι ράβει πάλι,
ρυθμικά ακούγεται,
πιο ωραίο τραγούδι υπάρχει, αναρωτιέσαι,
χάνεσαι στην νότα της αγάπης,
με μάτια γεμάτα ελπίδα,
το όνομα κάποιου αγγέλου φωνάζεις.
Και προσπαθείς να φτάσεις το φως.
Εκεί σταματάει χρόνια τώρα,
μιαν ανάσα πριν την ανταμώσεις,
λίγη αγάπη κλέβεις ευτυχώς,
να σε ζεσταίνει αυτές τις παγωμένες μέρες,
να σου δίνει κάτι από τον ήλιο εκείνης της εποχής,
είναι κι αυτό,
μια κάποια ευλογία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
