| Είναι στιγμές που η μοναξιά αυτή σε πνίγει.
Ο κόμπος που χεις στο λαιμό, στέκει θαρρείς,
σε μία ταινία που στο τέλος θα ρθουν λίγοι
είσαι ο ίδιος της ζωής σου ο θεατής.
Είναι μουντά τα μεσημέρια τα δικά σου
Τι κι αν ο ήλιος σε κερνάει ΄άπλετα φως
σε κάποια κόχη φυλαγμένη η καρδία σου
έχει χαθεί και δεν υπάρχει γυρισμός.
Είναι μαχαίρια οι φιλίες που αιτείσαι.
Χαμένες σκέψεις, κάποια λόγια στο κενό
ξέρεις καλά όσο και αν θες να προσποιείσαι
η μοναξια σου είναι αδιάβατο βουνό
|
![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | | Στατιστικά στοιχεία | | ![](skin/images/spacer.gif) | | Σχόλια: 4 Στα αγαπημένα: 0
| | ![](skin/images/spacer.gif) | | | | ![](skin/images/spacer.gif) |
|