| |
Η μοίρα το 'γραφε, στα στοιχειωμένα
δάση που χόρευε η νεράϊδα η κόρη
ήρθε κι απίθωσε σπαθί και δόρυ
που ήταν στις άκριες τους μ' αίμα αχνισμένα.
Κουφάρια κείτονται, είπε, αφημένα
τελώνια, δαίμονες, του εχθρού οι σπόροι
περιπλανήθηκα σε κάμπους κι όρη
κυρά, σπλαχνίσου με, σαν θες , και μένα.
Στη νεραϊδόχωρα η πριγκηπέσσα
το πιο λαμπρό ήτανε για όλους άστρο
όμως σαν σκίρτησε η καρδιά της μέσα
θνητός το κούρσεψε το άπαρτο κάστρο.
Η νεραϊδόμορφη για μια ευτυχία
γενιά απαρνήθηκε κι αθανασία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
