| |
Με τα μάτια να καρφώνει την σιωπή του
Κι απ' τα χείλι του να κρέμονται τα λόγια
Στην ανάποδη και γκρίζα εμμονή του
Να σκορπάνε την ζωή του τα ρολόγια
Στις παλάμες του πληγές συχνά μετράει
Και στα μπράτσα του βελόνες πυρωμένες
Μια αγάπη που στο σύμπαν δεν χωράει
Του αλλάζει στο παρόν συντεταγμένες
ΡΕΦΡΕΝ
Δυο χρόνια, δυο αιώνες
Δυο λόγια δυο αστεία
Τον έθαψαν χειμώνες
Τον φέραν με φορεία
Μια μάνα, μια τσιγγάνα
Μια πέτρα μια στροφή
Μια σύριγγα ρουφιάνα
Που βρήκαν αδειανή
Μ' ένα ψέμα κάθε τόσο ταξιδεύει
Και χωρίζεται στα δυο πρωί και βράδυ
Την ζωή του μες τους δρόμους την ξοδεύει
Και δανείζεται στιγμές απ' το φεγγάρι
Στα προάστια της πόλης ζει για χρόνια
Μετανάστης της απρόσωπης καρδιάς του
Σαν κουφάρι που του όρμισαν τα όρνια
Και ξεσκίζουνε τις σάρκες της σκιάς του
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
