| |
Ακόμα ένα καλοκαίρι χωρίς εσένα που αγαπώ,
και ο χρόνος σταματά ξαφνιασμένος
μπροστά στην λύπη μου.
Αλοίμονο!
Τίποτα δεν μπορεί να εκφράσει αυτό που νιώθω.
Όλα φαντάζουν τόσο φτωχά.
Τέχνες και ικανότητες γίνονται άχρηστες.
Ο ποιητής δεν βρίσκει τι να γράψει.
Μόνο με κοιτά.
Μια εμένα και μια τον ουρανό.
Και με σφιγμένα τα χείλη του
και τα μάτια δακρυσμένα,
ξεσπάει σε λυγμούς.
Ο μουσικός δεν μπορεί να παίξει τις νότες του.
Που να βρει πιο λυπητερή και πένθιμη μουσική
από τη μελωδία της ψυχής μου;
Ο ζωγράφος πάει να ζωγραφίσει,
μα τα χρώματα του ψυχοραγούν μπροστά στον πόνο μου
και γίνονται σταλαγματιές από αίμα.
Ο πίνακας γίνεται σαν μια πληγή σκεπασμένη με ένα πένθιμο τούλι.
Ο γλύπτης χτυπά την πέτρα του αλλά αυτή ευθύς ραγίζει και σπάζει.
Σαν την καρδιά στο στήθος μου
που έχει γίνει χίλια κομμάτια.
Αυτό το καλοκαίρι θα γενηθώ και θα πεθάνω χίλιες φορές.
Θα γενιέμαι κάθε φορά που θα νομίζω ότι σε βρήκα,
και θα πεθαίνω όταν ξυπνώ από το όνειρο....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
