Μ' ανάκατη τη γλώσσα του μυαλού του λογικού την άκρη που τηνε λένε τρέλλα συλλογιέμαι.
Τρελλό το όνειρο.
Ταράζει μου τα σύμπαντα.
Ακούραστα ηλεκτρόνια ψάχνουν για τις ενώσεις.
Ερώτων πάθη- έμμονες ιδέες- αγγελικά μεγέθη.
Το αύριο θέλει ελπίδα;Εσένα;
Τη φλόγα Προμηθέα;
Με το ρυθμό των νταουλιών,
σφιχτά με τα κορμιά,
στο χώμα ας κυλιστούμε.
Ας δονιστούμε με τη γη,
δυνάμεις να μας δώσει.
Να δέσουμε τους γόρδιους,
δεσμούς ονειρεμένους!
