| |
Του Αιόλου το παλάτι
Ίδιο με αμπέλι τ’ αφήσαν ανοιχτό
Όλοι οι άνεμοι να φύγουνε φουσκώνουν
Αρχινάνε μπαϊράκια να σηκώνουν
Να τον κάνουνε τον Αίολο αζάτι
Να του αρπάξουν των Καιρών το καθένα μυστικό
Μια Βεργόνα στου Ηλίου το αλώνι
Βγάζει λόγια λυπημένα μα δροσάτα
Βουτηγμένη μες την πίκρα βαλαντώνει
Τριγυρνώντας για να μάθει του Αλεξάντρου τα μαντάτα
Τον πιο άφταστο βυθό , της ομορφιάς της ο πυρσός τονε θαμπώνει
Του πελάγου σαγηνεύει τις φωλιές
Στη στεριά κι αν δε ζυγώνει
Και στα γλήγορα τσακώνει κάθε αφρού και τις λαλιές
Άξαφνα τα παραγάδια ρίχνει
Τους Αγέρηδες στραβώνουν οι πυρόξανθοί της λύχνοι
Αδειανά τα καραβόπανα τ’ αφήνει
Έρημα και μοναχά
Δίχως πια αφεντικά
Η Καπετάνισσα Βεργόνα και οι Άνεμοι
Πιάνουνε κάβο δένουνε στα Κύθηρα γερά
Αιχμάλωτοι αγέρηδες σα να ’τανε παράνομοι
Στο κάστρο που άραζε μονάχα στα βαθύτερα νερά
Που αρμένιζε στις θάλασσες σαν άστατη κοπέλα
Με τη θεόρατη χαλκοματένια μάντρα
Τη γεμάτη με σκληράδα γίγα άντρα
Τη γεμάτη με σκληράδα γίγα άντρα
Τον Αργέστη μαζί με τον Απελιώτη και τον Αρπαχτιά
Το Βορριά , το Ζέφυρο , Το Λίβα , το Θρακιά
Σα της ακροθαλασσιάς ψαράκια τά ’χει πια τυλιγαδιάσει
Ένα – ένα τα μπουρίνια τα ’χει ξελογιάσει
Στα μπερκέτικά της μονομιάς χρυσά πλεξούδια
Και λέει γλυκά , δακρύβρεκτα , μακρόσυρτα τραγούδια
Η Καπετάνισσα Βεργόνα και οι Άνεμοι
Πιάνουνε κάβο δένουνε στα Κύθηρα γερά
Αιχμάλωτοι αγέρηδες σα να ’τανε παράνομοι
Στο κάστρο που άραζε μονάχα στα βαθύτερα νερά
Που αρμένιζε στις θάλασσες σαν άστατη κοπέλα
Με τη θεόρατη χαλκοματένια μάντρα
Τη γεμάτη με σκληράδα γίγα άντρα
Τη γεμάτη με σκληράδα γίγα άντρα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
