| |
Ξοδεύει η νύχτα τα προικιά της
από το φως του φεγγαριού
στα κλειστά τα βλέφαρά της
πάνω σε δέρμα σαν παιδιού
λες κι ανάσα της λιγώνει
του ύπνου κάθε αποστροφή
και κάθε όνειρο οργώνει
μεσ' στο μυαλό της μια μορφή
ένας λυγμός, βουβός σαν κλάμα
κι ένας από το βάθος στεναγμός
δεν περιγράφουνε το δράμα
μέσ' την ψυχή του καθενός
κι εσύ αγέρα, φύσα στα πανιά της
σαν φορεσιά κυματιστή
να ταξιδέψει τα όνειρά της
γερμένη σε μια κουπαστή
ζωσμένη στ' άρματά της
να δώσει τις μάχες που μπορεί
στον έρωτα και τη χαρά της
κουράγιο βρήκε κι απορεί
είν' η ζωή που την τρομάζει
κάθε μορφή σαν σώμα αληθινό
κι ο ένας τ' άλλου μοιάζει
μέχρι τ' αντίο το παντοτινό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
