| |
Κι' όταν η αύρα του τέλους θα έρθει,
τα τελευταία νώθα παιδιά της αναπνοής μου
γελωτοποιούς να στέψει,
το χέρι λαχταρώ να μου κρατάς,
να γίνω αέρας,
νερό,
χώμα,
ψίθυρος,
σιωπή,
στις χορδές τις άρπας σου φυγάς.
Γυμνός στου έρωτα τον θρόνο,
πουλιά της αγάπης στεφάνι να φορώ,
των αναμνήσεων το τραγούδι να λάμπει σαν χρυσός,
καθαρή εικόνα,
οπτασία,
ηδονή,
λικνισμός.
Στου ωκεανού την αγκαλιά θα χαθώ,
ναύτης του κόσμου θα γίνω που
στις νησίδες θα νοσταλγώ.
Η ορχήστρα τ' ουρανού θα με κοιμίζει με τον γνώριμο για εμάς μουσικό σκοπό,
με μαέστρο της ζωής μας τον χυμό...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
