| |
| | Ολιγωρία κι αντάρα (ι) |  | | | Ι. Διαχωρισμοί | | |
Στα πέτρινα χαμόγελα, στις ξανθές φαντασιώσεις και στον όχλο,
οι αλυσίδες που διασχίζουν τους λευκούς, απαλούς λαιμούς
-με την μια τους άκρη στερεωμένη σε ψάθινο, βασιλικό στέμμα
και την άλλη φυτεμένη σε σειρά από κυπαρίσσια-
παίρνουν το χρώμα της απόλαυσης και σβήνουν στ' όμοιο φόντο.
Αξίζει τούτο το στιγμιαίο ξαλάφρωμα για τους γενναίους
που ζουν ακόμα πιστά με τους προγόνους από βλακεία ή άγνοια.
Μα κι οι δειλοί που δεν τ'αξίζουν ή το τρέμουν
στα καταφύγια λουφαγμένοι
ή πάντοτε άγνωστοι ή πάντα μόνοι ή νεκροί
δεν θα'χουν τρόπο μυστικά να το αισθανθούν.
Στην ελαφρότητα ανήκει ο κόσμος και στην συνήθεια.
Εκεί που δεν υπάρχει κανείς όλοι βρίσκουν το καταφύγιο.
Ευχές κι άδεια κουτιά μιας αλλοτινής ικανοποίησης
παρασέρνονται μακριά απ'τον ίδιον άνεμο
να μην μπλέκονται στα πόδια μας
τ'απορρίμματα της διπολικής μας αδηφαγίας
και λησμονώντας τα
πάντα να υπάρχει χώρος για νέες προσδοκίες.
Εκεί που δεν υπάρχει τέτοιος άνεμος γεννιέται το θείο
κι ο δαίμονας παίρνει την μορφή του χρόνου.
Σπεύδε παιδί μου για την δολοφονία μου.
Μην κοιμηθείς ούτε μια νύχτα με τα φίδια
που ανέθρεψα στην κρυψώνα μου κι έκρυψα στο κεφάλι σου.
Αν κάποια μέρα κατάλληλη γυρεύεις είναι ετούτη.
Είναι η μέρα που παντρεύτηκαν, που κηδεύτηκαν, που γεννήθηκαν.
Είναι ότι χρειαστεί για να θυμίζει πως υπάρχουν
κι ότι χρειάζομαι για να ευχαριστηθώ τον δαίμονα.
Η προσωπική μας μυθοπλασία είναι
που πριν την εκδώσουν οι παρέες στα πανηγύρια τους,
γράφτηκε πρόχειρα, μην ξεχαστεί, στην λέξη "σήμερα".
Σπεύδε παιδί μου, έχω κακό πολύ να κάνω ακόμα.
Δεν είναι που τα μπρούτζινα χέρια μας αναπαύονται στις τσέπες.
-Θα στηριζόμουν στην ελπίδα πως ίσως κάποτε
στην πυρωμένη σου ψυχή, παιδί μου, ακουμπισμένα,
θα τα΄πλαθα όργανα πνευστά για την συγνώμη-
Είναι που οι ακρίδες του Ιωάννη
έμαθαν πια να τρέφονται και να ομορφαίνουν
με τα πυρηνικά απόβλητα του φθονερού αναστεναγμού μου.
Εκεί που δεν υπάρχεις εσύ γεννιέται η απόγνωση
και τότε ο δαίμονας παίρνει την μορφή μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
**Ηώς**
13-05-2015 @ 19:09 | Στην ελαφρότητα ανήκει ο κόσμος και στην συνήθεια.....
Η προσωπική μας μυθοπλασία είναι
που πριν την εκδώσουν οι παρέες στα πανηγύρια τους,
γράφτηκε πρόχειρα, μην ξεχαστεί, στην λέξη "σήμερα".....
....................... | | ΒΥΡΩΝ
13-05-2015 @ 20:11 | Είναι που οι ακρίδες του Ιωάννη
έμαθαν πια να τρέφονται και να ομορφαίνουν
με τα πυρηνικά απόβλητα του φθονερού αναστεναγμού μου.
Εκεί που δεν υπάρχεις εσύ γεννιέται η απόγνωση
και τότε ο δαίμονας παίρνει την μορφή μου.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | elena351
16-05-2015 @ 15:18 | Εκεί που δεν υπάρχεις εσύ γεννιέται η απόγνωση
και τότε ο δαίμονας παίρνει την μορφή μου.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
