| |
| | Στου φεγγαριού τα σκοτεινά |  | | |
Θυμάμαι παίζαμε κρυφτό στου φεγγαριού τα σκοτεινά, που μήτ'αγέρας μήτε φως μήτε βροχής βαρύς αχός αγγίζαν τα ψηλά βουνά.
Ψηλαφητά κατάμονος ζητούσα την ψυχή,
πεισματικά αρνιόσουνα ν'ακούσεις τη φωνή.
Της μοίρας ήσουν ξωτικό νεράιδα του απείρου,
που έμελλε στα γήινα νερά του παραδείσου,
άσπιλο φως, φως της αυγής να χαίρεται μαζί σου.
Πέρασαν έτσι δίσεκτες χρονιές των λουλουδιών,
εαρινά αναστάσιμα μνημεία των καιρών.
Κι ήρθες λαμπρή, λαμπρή ζωή, λαμπρή ξανανοιωμού, ανθρώπινη ύπαρξη σεμνή του πιο όμορφου ουρανού.
Μεσ' των ρυθμών τα σήμαντρα σε μια τρελλή πορεία,
τρέχεις κι ακούω σύμπαντα,
το φτου ξελευτερία!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
katia
26-04-2006 | υπεροχα, αναστασιμα συναισθηματα σε πολυ ομορφη αποδοση!!! να εισαι καλα, καλο απογευμα | | MARGARITA
26-04-2006 | Πολύ καλό Θοδωρή...καλησπέρα... | | Δήμητρα
27-04-2006 | Πάρα πολύ όμορφο!Καλημέρα. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
