| |
με τη ψυχή μου γεφυρώνω το χώμα που πατώ
γή μου αμόλευτη μήτε την ώρα που λυγίζει το κορμί
ακούω την αρνημένη λέξη σου
τον στεναγμό της πέτρας σου
μονάχα το γέλιο απο τα έγκατά σου
και το σφύριγμα της σιγαλιάς.
Με τη σκέψη τη μνήμη και τ'όνειρο
καθηλώνω το χρόνο
σα να σηκώθηκε σε μιά πομπή η ζωή
τα ποτάμια ,τα δάση ,ο κόσμος
και η κατάπληχτη αλήθεια που δεν ήξερα
ακόμα δεν βρήκα το ρυθμό της που βαδίζει
το στίγμα της ,τις μικρές ανακαλύψεις της
την ανίδεη λιονταρίσια δίψα της
να πιώ ακράτητος τη μέθη της
αρκεί να υπάρχω στον απέραντο κάμπο της
δίχως λόγο δίχως θυμό
αρκεί να σπάζω την πολιορκία της στιγμής
Πίσω απο την ταραχή και τον φόβο
ξεχειλίζει διάφανη η σιωπή
και ρέει,ρέει ο λογισμός
μιά δικαιοσύνη και μιά ισορροπία
που πάντα ευκολύνει την αναμονή
και σμίγει τα παρείσακτα χρώματα.
Δεν πρέπει νάχεις παράπονο
έμαθες πια αφηρημένος να ξεχνάς
τι φελάει ο θυμός ,η θλίψη,το δάκρυ
ο χρόνος δεν κάνει χατίρια είναι ίσιος
έχει ξεφτίσει και μαδήσει το δέρμα
κι αυτή η ερήμωση μέσα στο γερασμένο σπίτι
και πίσω απο τα μάτια στο ετοιμόρροπο σκοτάδι.....
Άνοιξε κάποτε τα παράθυρα
βιάσου για ένα χαμόγελο του ήλιου
κι άσε ορατή τη συνέχεια
με μιά διαύγεια που θα σου επιτρέπει
να βλέπεις το φώς ολοκάθαρα,καλύτερα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
