| |
Πού να πηγαίνουν οι ψυχές όταν η σάρκα λιώνει
το δάκρυ, το χαμόγελο και η καρδιά παγώνει;
Λες να πηγαίνουνε ψηλά στα σύννεφα, στ' αστέρια;
Ή λες να χάνονται κι αυτές σε άγνωστα λημέρια;
Θαρρώ πως θα το μάθουμε η ώρα μας σαν έρθει,
και που το σκότος το βαθύ σαν πέπλο θε να πέφτει.
Τότε που οι Aγγελοι θα κλαίν' και οι Δαίμονες γελάνε,
κι αυτοί που μας αγάπησαν θρηνώντας θα πονάνε.
Τότε θα μάθουμε πολλά, τα μυστικά τα αρχαία,
τον λόγο που αφήσαμε τη γη μας την ωραία.
Θα δούμε εικόνες μαγικές, σαν απο αρχαίο δράμα,
κι ολιμερίς θ' ακούγεται του Φοίνικα το κλάμα.
Ίσως να ζήσουμε ξανά στου σύμπαντος τις δίνες,
σε θάλασσες απόμακρες μαζί με τους Τελχίνες.
Ταξίδια ίσως κάνουμε σ' έν' άγνωστο Βασίλειο,
αναζητώντας τ'άστρο μας και τον θεό τον Ήλιο.
Μα ως τότε κάνε υπομονή και σαν θνητός να ζήσεις,
Ένα μονάχα σου ζητώ δώρο να μου χαρίσεις.
Μια ανάμνηση ευχάριστη κι ένα ζεστό φιλί σου.
Κι αν θες να φύγεις άσε με, να ζήσω τη ζωή σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
