| |
Με τα λόγια μου συντροφιά περπατώ στους δρόμους
ξορκίζω με τις λέξεις παλιούς αρχέγονους φόβους
και προχωράω προς το χάος, προς το πικρό σκοτάδι
είναι δύσκολο να σταματήσω,σπασμένα φρένα και θλίψη
οδεύω προς τον θάνατο, η ψυχή μου έχει υποκύψει
λουλούδια μαραμένα και γυάλιά σπασμένα είναι όσα έχουν μείνει
της ψυχής μου το παλιόσπιτο την τελευταία πνοή αφήνει
προσπερνάω το μέρος που ήμασταν μαζί απ'την πρώτη στιγμή
όταν τα πράγματα ήταν ωραία, όταν κυβερνούσαμε την γη
και τώρα που γράφω τα πανέμορφα αυτα αισθήματα δεν έχουν φύγει
κάθως πιάνω την πένα, δεν μπορώ να αναπνεύσω, κατι με πνίγει
Σε θυμάμαι και πονάω, ποτε δεν θα γυρίσεις
εκεί που σ'αφησα θα με αφήσεις....
Σκοτεινός είναι ο ουρανός, κρύφτηκε το φεγγάρι
μια νύμφη ήρθε μυστικά στον ύπνο να σε πάρει
τα σύννεφα κλαίνε για σένα και περπατάω στην βροχή
με συναντάνε φίλοι και ρωτάνε τι συμβαίνει
μα δεν ξέρουν ρε ψυχή μου οτι ο πόνος παραμένει
Σε θυμάμαι και πονάω, ποτε δεν θα γυρίσεις
εκεί που σ'αφησα θα με αφήσεις....
Και καθώς πλησιάζει το χάραμα, καθώς πλησιάζει η αυγή
άπνοια στην φύση και στο σκοτεινό δωμάτιο απλώνεται σιγή
θυμάμαι τα λόγια σου και εκδηλώνω φωναχτά τις σκέψεις
γιατι δεν μπορέσες ψυχή μου λιγάκι παραπάνω να αντέξεις
φαίνεται οτι δεν άντεξες και έπρεπε να τρέξεις
Σε θυμάμαι και πονάω, ποτε δεν θα γυρίσεις
εκεί που σ'αφησα θα με αφήσεις....
Να σαι καλά αγαπητή μου πένα, γράφω με το δικό μου αίμα
γράφω εμπειρίες που δεν τις έχεις λησμονήσει
μα ήρθε η ώρα για την ψυχή μου να με αφήσει
σηκώνομαι και βλέπω τους φίλους μου να με χαιρετάνε
μα τώρα ήρθε φεύγουν, μακριά θα πάνε
ξαπλώνω στο κρεβάτι, ήρθε η ώρα, πρέπει να φύγω
καταραμένη ψυχή μου, με τα ίδια μου τα χέρια σε πνίγω
ξημερώνει...
δεν με βρήκες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
