Ρώτησα την αμμουδιά......εκεί που είχα χαράξει τ'ονομα σου ,μα το είχε ξεπλύνει το κύμα και τα χρόνια το έκαναν μια ανάμνηση !!!!!
Πιασμένοι χέρι-χέρι περπατούσαμε στην αμμουδιά
απ'όπου ο έρωτας έκλεβε πινελιές απο το μπλέ της θάλασσας
εκεί όπου ο ορίζοντας υποκλινόμενος έδεινε την τελευταία του παράσταση
έδειχνες τόσο ερωτευμένος όσο ποτέ.....
η σιωπή βυθιζόταν στο βλέμμα σου κι εγώ στη λίμνη των ματιών σου
έγερνες το κεφάλι σου στον ώμο μου και ψιθύριζες ....."σ'αγαπώ"
Εκεί πάνω στην υγρή άμμο χαράξαμε όρκους ζωής
εκεί η θέρμη του φιλιού σου λίβας καυτός στη σάρκα
ο πόθος ένα χαρμάνι με τη βραδύτητα της αναπνοής
η αγάπη ανοίχτηκε στα βαθιά τη θάλασσας με βάρκα
πόσο όμορφη έμοιαζε η νυχτιά μέσα στην αγκαλιά σου
ο κάθε χτύπος της καρδιάς στα στήθη μυστήρια μελωδία
η σιγουριά του πάθους σου, σφράγιζε τη λαλιά σου....
ο άγριος παφλασμός του κύματος του βράχου συνοδεία
του βροντερού γέλιο σου ο αντίλαλος τ'αερικά ξορκούσε
θάρευαν τα κοράλλια του βυθού,κρύβονταν οι"γοργόνες"
δειλά κι αθόρυβα έσμιγε με τον έρωτα και με πολιορκούσε
λέγαμε,οι όρκοι εκείνων των στιγμών θα κράταγαν αιώνες
τώρα γυρνώ σε εκείνες τις στιγμές,στην άμμο να σε ψάξω
ρωτώ το κύμα που'ρχεται τα πόδια μου να ξεπλύνει....
αν σε είδε πάλι εκεί να τριγυρνάς ή αμμουδιά ν'αλλάξω....
μα η θάλασσα με κοιτά κατάματα και την σιωπή της λύνει.
