| |
Εγω θυμαμαι τις τροχιες ελπιδας
που ένας στον άλλο δίναμε
και σαιτιές βλεμμάτων πρασινου θερους.
Το κατω χείλος σου μπροστά σαν καλεσμα ουρανού
Και οι γκρεμοι να κρυβονται πισω απ τα βλεφαρά σου
Να μην θυμάμαι ζήτησα
και είπες ενα ξερό ,
χωρις φωνή
τραγούδι αναχώρησης.
Στα άτυχα κρεββάτια που μας γύρεψαν
δεν είσαι εσύ ούτε και γω απάνω
Η πλάτη σου με μυρωδιά
στραμμένη εκεί που ολάκερη
μέρα και νύχτα
θα ορέγομαι να σε ειχα
και το κορμι μια πέτσα άδεια
δίχως αίμα.
Στριγγο σαν κάλεσμα ακρωτηριασμένο,
ανάγγειο.
Η καθετή της προσμονής να σε έχω
ως ελαχιστη οφειλη , ιδιαζόντως άδολη,
του άπιαστου
με τσίμπησε
Απο τα φώτα αιμορραγουνε οι ανθρώποι,
απο αυτα που φυγαν
ενώ μόλις πριν λίγο
ήρθαν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
