| |
| | Χωρίς αιδώ |  | | | Να 'ναι, τάχα, πεζό ποίημα; Αμφιβάλλω... Τέσπα... Θέμα: ο θάνατος του εμποράκου... | | |
Σουρούπωνε σιγά – σιγά στην αγορά.
Ψιχάλιζε κιόλας.
Μόνος κοντοστάθηκε στο κατώφλι του δισκάδικου.
Δίσταζε να το δρασκελίσει.
Λίγα κέρματα στην τσέπη,
μόλις που ’φταναν για το εισιτήριο της επιστροφής του…
Πάλεψε καμπόσο με το μετέωρο βήμα του,
μα, νικώντας τις αναστολές του,
σε λίγο ζαχάρωνε τις πρόσφατες κυκλοφορίες…
Ένιωθε τα μάτια του δισκοπώλη
να τον ακολουθούν μ’ αγωνία,
καθώς περιφερόταν στους διαδρόμους αόριστα…
Όχι, τ’ αφεντικό δεν έμοιαζε ν’ ανησυχεί,
μήπως ο μοναδικός πελάτης του σουφρώσει κανέναν δίσκο…
Τέλειωνε η μέρα κι απ’ ό,τι ψυχανεμιζόταν,
ίσως ακόμα να μην είχε κάνει σεφτέ…
Πέρασε κανά τέταρτο
και κανείς δεν πάτησε το πόδι του στο μαγαζί…
Ύστερα, με τα μάτια του κατεβασμένα
και τους ώμους γερτούς,
κατευθύνθηκε προς την έξοδο του καταστήματος,
χωρίς, όπως άλλοτε, να χαιρετίσει τον ιδιοκτήτη,
έστω μ’ ένα νεύμα…
Φοβήθηκε,
μήπως ξαναδιαβάσει την απόγνωση και στο βλέμμα του…
Πριν λίγο, την είχε αντικρίσει να θριαμβεύει
στις κιτρινισμένες πινακίδες των προσφορών
με τα πολλά θαυμαστικά…
Ξαφνικά, ένιωσε να τον κυκλώνουν τύψεις,
που τόσην ώρα,
χωρίς αιδώ,
βασάνιζε τον άμοιρο δισκοπώλη
με τη φρούδα ελπίδα
πως θ’ αγόραζε κάτι από τα ράφια του…
Γύρισε πίσω…
Εκείνος κατέβαζε τα ρολλά
με το τσιγάρο στο στόμα…
«- Συγνώμη∙ δεν είχα μία…», δικαιολογήθηκε.
«- Καληνύχτα. Συγνώμη…».
Και μετά, τρέχοντας,
έγιν’ ένα με το σούρουπο…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
LADY KALAS
29-05-2015 @ 16:24 | Καλησπέρα Σάκη. Πολύ ενδιαφέρουσα οπτική της ιστορίας σου... μου άρεσε πολύ! Μπράβο σου!! ::yes.:: ::up.:: ::up.:: | | aridaios
29-05-2015 @ 22:09 | χωρίς αιδώ,
βασάνιζε τον άμοιρο δισκοπώλη
με τη φρούδα ελπίδα
πως θ’ αγόραζε κάτι από τα ράφια του… ::sneak.:: μμμμμμμμμμμμμμμ
Και μετά, τρέχοντας,
έγιν’ ένα με το σούρουπο…καλοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο | | ψιτ-ψιτ
11-06-2015 @ 18:17 | α στα κομματια ...εγω διάβασα χωρις αιδοίο | | justawoman
21-02-2016 @ 18:48 | Γεια σου Διονύση... Στη μικρή μου επίσκεψη στον παλιό μας χώρο, σ' αναζήτησα. Όμορφη κατάθεση!
Πιάνομαι λοιπόν από τον τίτλο και σου αφήνω αντίδωρο της ευαισθησίας σου:
"ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ ζητάω του Θεού να μου δώσει δικαίωμα φωτός, να μπορώ δηλαδή άφοβα να πηγαινοέρχομαι στις ηλικίες των ανθέων. Έχει λόγους να με κρατάει σε αβεβαιότητα, λέει. Και επιμένει ότι χρειάζομαι ακόμη να λογαριάζω τις ομορφιές με ενοχές, για να ελευθερωθώ κάποτε από την ιδέα της αθανασίας και να πιστέψω στη δύναμη της προσωρινότητάς μου.
Γυρίζω λοιπόν τον κόσμο κι όπου βρω δάκρυ, εκεί ραγίζω για να περάσει μέσα μου η ευωδία του πάθους. Έχω ήδη πειστεί για την αξία του ελάχιστου. Άλλωστε, το ελάχιστο - σπόρος, σπέρμα, σταγόνα, λέξη - παράγει το μέγιστο, ζωή και θάνατο."
(Διονύσης Καρατζάς, Χωρίς εδώ, εκδ. ΤΟ ΔΟΝΤΙ, 2011) | | ΒΥΡΩΝ
20-03-2016 @ 15:06 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | annadrak
19-04-2016 @ 07:59 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | jota gerogiorgi
02-10-2022 @ 18:33 | ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
