| |
[B]Χίλια και ένα χρόνια μοναξιάς - Μέρος πρώτο[/B]
Ήταν δεκέμβρης του 3015 και εγώ μόλις είχα βγει από την παγοκύστη που με περιεβάλε, μαζί με τον αγαπημένο μου φίλο τον Αλέξανδρο. Δεν μας εξέπληξε καθόλου ο θαυμαστός νέος κόσμος που αντίκρυσαμε και αυτό γιατί δεν ήταν σε τίποτα νέος πλην κάτι γράμπες που ήταν αποτέλεσμα της διαδικασίας της κρυοσυντήρησης. Για να σας το εξηγήσω λίγο πιο σωστά αυτό πρέπει να πάμε περίπου 1000 χρόνια πίσω το 2015. Ήταν λίγο μετά το καλοκαίρι οπότε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που έκανε τα κουμάντα στην Ελλάδα απόφασισε να συνάψει συμφωνία πολιτικής συνεργασίας όχι με το ΠΟΤΑΜΙ κάτι που θα ήταν μια προσπάθεια να βελτιώσει την πολιτική της θέση μετά την πτώση της δημοτικότητας της, αλλά αντίθετα με τις συμπαθείς χώρες της Λαικής Δημοκρατίας της Κορέας και του Ιράν.
Πρώτο αντέδρασε το φοιτητικό κίνημα της χώρας, η ΚΝΕ καταδίκασε τη συμφωνία με το Ιραν, τα ΕΑΑΚ τη συμφωνία με την ΛΔ της Κορέας. Ακολούθησαν διαδηλώσεις που δεν έβγαλαν πουθενά γιατί η κυβέρνηση αντιμετώπισε τους διαδηλωτές στρέφοντας την μία πλευρά εναντίον της άλλης. Το εργατικό κίνημα επίσης διχάστηκε γιατί ναι μεν δεν ήθελε να γίνει Κορέα, απ’ την άλλη πολλοί απ’τους εργάτες διάβασαν στην Wikipedia οτι το βιοτικό επίπεδο της Κορέας ήταν μεγαλύτερο απ’ της Βουλγαρίας και χαώθηκαν. Να γίνουμε Βουλγαρία ή Κορέα; ρώταγαν δεξιά και αριστερά(αλλά κυρίως δεξια) οι σύντροφοι εργάτες. Οι ΑΝΕΛ υποστήριξαν την Κορέα και η συμμαχία επικυρώθηκε από την ελληνική βουλή.
Έτσι μετά την αποτυχία του εγχώριου κινήματος να αντιμετωπίσει την νέα εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, τη σκυτάλη πήραν το ΔΝΤ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. «Δεν είμαστε αποικία σας» τσίριζε διαρκώς στα κανάλια ο ΑΛΈΞΗΣ ΤΣΊΠΡΑΣ προκαλώντας φρίκη τους απεσταλμένους ΝΑΤΟ και Ευρωπαικής Ένωσης που ευγενικά υπενθύμιζαν ότι δεν γίνεται να είσαι μέλος σε όλες τις δυτικές συμμαχίες και ταυτόχρονα να έχεις στρατιωτική βάση του Ιράν λίγο έξω απ’ τη Θεσαλλονίκη. Ο πρωθυπουργός όμως αρνήθηκε να συζητήσει και κάλεσε τους υποστηριχτές του να διαδηλώσουν υπέρ των ιρανικών βάσεων. Ο πληθυσμός αρχικά δεν ψηνόταν αλλά μόλις το Ιράν δεσμεύτηκε να πάρει στην χώρα του όλους τους μουσουλμάνους κάτοικους της Ελλάδας, μαζικά κύματα διαδηλωτών συγκεντρώθηκαν έξω απ την πρεσβεία της Ισλαμικής δημοκρατίας, ζητώντας την ανακήρυξη του προέδρου της σε ήρωα του ελληνικού έθνους. Έτσι η βάση εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, σε μια μικρή κωμόπολη που τη λέγαν Αριδαία.
Μην τα πολυλογούμε. Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ αποφάσισαν ότι δε θα αφήσουν να αιματοκυλιστεί ο πλανήτης για χάρη μας και αποφάσισαν να ψεκάσουν τον πληθυσμό της γης με PAGOTEX. Το αέριο αυτό θα πάγωνε τους κατοίκους για 1000 χρόνια και σκοπός της όλης επιχείρησης ήταν να διασφαλιστεί η μακρόχρονη ειρήνη στην ανατολική μεσόγειο χωρίς ούτε ένα νεκρό. Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ προσπάθησε να αντιμετωπίσει τους ψεκασμούς οργανώνοντας εθελοντικά τμήματα αεράμυνας αλλά τελικώς δεν κατάφερε τίποτα. Όλη η Ελλάδα καλύφθηκε από ένα μακρύ κύμα ψύχους.
Και ετσί εγώ και ο Αλέκος ξυπνήσαμε 1000 χρόνια μετά.
«Τι φάση;» τον ρώτησα
«Ντάξει ξέρω γω» μου είπε.
«Ψήνεις να πιούμε κανά τσιγάρο»
«Ναι ρε κουλ»
Και αφού την ήπιαμε σε ένα παρακμιακό πλατεάκι που είχε ακόμα πάγους, αποφάσισα ότι αρκετά είχα σαπίσει για 1000 χρόνια, έπρεπε να κάνω κάτι με τη ζωή μου.
«Να σου πω ρε»
«Πες»
«Θυμάσαι ΑΝ είχα τελειώσει τη σχολή μου πριν καλυφθούν όλα με πάγο;»
«Ρε μπρο, δε θυμάμαι αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα να ισχυρίζεσαι ότι την έχεις τελειώσει σε κάτι γκόμενες»
«Ωραία, με τέτοια δε γαμάς παρά σε καμιά θρησκευτική σέχτα των βορείων προαστείων, θυμάσαι σε ποια περιοχή το είχα πει;»
«Εεεε, σε διάφορες αλλά ποτέ στα βου-που, αυτό το θυμάμαι.»
«Τέλεια,άρα ισχύει, είμαι πτυχιούχος, γρήγορα Αλέκο, πρέπει να σκοτώσουμε όσο περισσότερους φιλόλογους γίνεται πρωτού ξεπαγώσουν για τα καλά και κυρίως πρωτού λιώσει ο πάγος που καλύπτει το ανθρωποκτονιών»
«Και γιατί να το κάνουμε αυτό;»
«Για να βρω δουλειά ξέρω γωωωω;»
«Α ναι σωστά, άντε πάμε.» μου είπε ο Αλέκος και ξεκινήσαμε με μια αξίνα ο καθένας στο χέρι να σφάξουμε τους πιθανούς αντίζηλους μου για μια θέση στον ήλιο.
Λίγες μέρες μετά με προσέλαβαν σε ένα φροντιστήριο στο κέντρο λόγω έλλειψης προσωπικού. Τους ευχαρίστησα και πήρα τη θέση. 900ε το μήνα. Περισσότερα κι απο τηλεφωνικό κέντρο.
Οι μερες κυλούσαν όμορφα και εγώ αποταμίευα αρκετά λεφτάκια παρακολουθώντας ταυτόχρονα τις πολιτικές εξελίξεις.
«ΠΕΦΤΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ»
«ΑΣΥΛΟ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΖΗΤΟΥΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΩΣΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ»
«ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ 1000 ΧΑΜΕΝΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΖΗΤΑΕΙ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ»
«ΠΑΝΩ ΑΠΟ 10000 ΝΕΚΡΟΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΟΣ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΟΥΣ ΔΗΛΩΝΕΙ Η ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ»
Εγώ όμως δεν έδινα και πολύ σημασία, είχα να φάω και είχα και δουλειά τι άλλο μπορεί να ζητήσει ένας άνθρωπος;
«Θα γαμήσουμε κανά μουνάκι;» με ρώτησε ο Αλέκος μια μέρα που κάναμε βόλτα
«Ρε αφού ξέρεις...είμαι κολλημένος ακόμα» του απάντησα
«Το σπάσατε πριν 1003 χρόνια, δε νομίζεις ότι είναι καιρός να το ξεπεράσεις; Κάνε μια νέα αρχή τώρα που άλλαξε το μιλένιουμ»
«Ε δεν ξέρω, έχω χάσει τα skills μου στο φλερτ μάλλον και γενικά νιώθω λιγο ασέξουαλ αυτή την περίοδο»
«Αυτά είναι μαλακίες, λοιπόν, ψήνω δυο τύπισσες για παρτούζα απόψε, ΑΝ θες χώσου, νιώθουν λίγο παγωμένες ακόμα και ψάχνουν δυο έμπειρους τύπους να τις ζεστάνουν, if you know what i mean»
«Καλά αν ψάχνουν 2 έμπειρους, εμείς τι σχέση έχουμε; Να τους κάνουμε τα κονέ για κανά φίλο μας;»
«ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝ ΡΕ ΗΛΙΘΙΕ»
«ΜΑ ΕΧΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΕΞ 1000 ΧΡΟΝΙΑ»
«ΟΛΗ Η ΧΩΡΑ, ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΤΟ»
«Νταξει...δεν είναι ανάγκη να φωνάζεις»
«Άρα ψήνεις;»
«Ναι ναι, εντάξει, θα τις γαμήσω τις τυπισσες σου, εδώ που φτάσαμε τι άλλο μας μένει παρά παρτούζες και ντραγκζ, ωστόσο θα έρθω πιο αργά απ’ το σπίτι, να διορθώσω κάτι διαγωνίσματα των μαθητών μου και μετά»
«Εντάξει ρε αλάνι, τι τάξη είναι;»
«3η λυκείου, δίνουν και ξέρεις, δεν μπορώ να τα αργήσω»
«Οκει ρε, πάω να καθαρίσω το σπίτι γιατί ξέρεις είναι όλα μπουρδέλο εκεί»
«Ε ναι μην μας παρεξηγήσουν και οι κοπέλες»
«Μην είσαι σεξιστής, άντε τα λέμε, φιλάκια»
«Φιλάκια αλάνι» του είπα και την έκανα προς το σπίτι.
Μεχ-Μεχ σκέφτηκα. Ομαδικό σεξ. Καλή φάση μετά από 1000 χρόνια αγαμίας αλλά ρε γαμώτο, έχω τα δικά μου, τι θα γίνει με το συναίσθημα; Πως είναι δυνατόν να έχουν όλοι εκτός από μένα προσαρμοστεί στην κανονικότητα μετά από τόσο καιρό... Τι σκατά εξωγήινος είμαι;
Ήξερα όμως ότι δεν ήμουν. Yolo εν τέλει. Θα διόρθωνα τα γραπτά και θα πήγαινα στο σπίτι του Αλέκου.
Άραξα στο γραφείο μου και πέταξα τις κόλες κάτω. Ήταν έκθεση, το αγαπημένο μου. Ξεκίνησα την διόρθωση την οποία ανά τέταρτο σταματούσα για να φάω μια μπουκιά καυτό σκύλο. Δεν πρόκειται για λογοπαίγνιο. Έτρωγα όντως καυτούς σκύλους 1004 χρόνια τώρα μετά το «Χ» που έφαγα από μια αντισπισίστρια. Δε βρήκα κανέναν άλλο τρόπο να το ξεπεράσω. Γενικά είμαι νορμάλ άνθρωπος.
Καθώς τα γραπτά τέλειωναν, είχα απογοητευτεί με το επίπεδο των μαθητών, εγώ τους θυμόμουν όλους επιμελείς και σχεδόν άριστους, τώρα είχα μπροστά μου μια σειρά από μέτριες έως κακές κόλες. Κλάιν έφαγα άλλη μια μπουκιά απ’ τον Αζώρ και έπιασα την τελευταία έκθεση!
«Θεέ μου!» είπα όταν πια την τέλειωσα. «Επιτέλους! Ένα απόλυτα άριστα γραπτό, θα της βάλω 99 όμως γιατί δε συμπλήρωσε κάποιο συνώνυμο του “χωρισμός”» σχολίασα κόβοντας μια μονάδα. Κι όμως το γραπτό ήταν απίστευτα άψογο, χωρίς να το συνειδητοποιήσω με έπιασα να το έχω διαβασει 3 φορές.
Στην τέταρτη ανάγνωση όμως που πήγα να κάνω παρατήρησα ότι το γραπτό είχε περίεργη ημερομηνία. Απρίλης του 2015. Χμμ. Οι πανελλήνιες όμως είχαν τελειώσει από το Μάη και μετά ακολούθησε το ψέκασμα της χώρας με PAGOTEX. Ωστόσο η απάντηση στο μυστήριο που χυνόταν μπροστά μου ήταν απλή. ΤΟ ΓΡΑΠΤΟ ΗΤΑΝ ΠΕΡΣΙΝΟ. Και πιθανότατα τώρα η εν λόγω μαθήτρια που το είχε παραδόσει στο φροντιστήριο που τώρα δούλευα, σπούδαζε.
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΗ ΒΡΩ ΟΜΩΣ. Δεν ήταν δυνατό να μην γνωρίσω τον άνθρωπο που έδωσε μια τόσο καλή έκθεση. Σίγουρα θα είχαμε τόσα να πούμε μαζί. Ποιός ξέρει τι έκανε πλέον στη ζωή της, ίσως είχε γίνει μια σπουδαία συγγραφέας ή έστω μια καλή ηθοποιός. Δε γινόταν να χαθεί η ευκαιρία μιας τέτοιας συνάντησης.
Κάθησα να το σκεφτώ λίγο. Λογικά θα είχε περάσει στην πρώτη σχολή της επιλογής της στην Αθήνα. Εντόπισα εύκολα το που ήταν η σχολή μέσω του google, κατά τύχη την ίδια μέρα είχε πάρτυ εκεί μια ακροδεξιά συλλογικότητα(τα πράγματα άλλαξαν κάπως το 3015). Να παρατούσα την παρτούζα που είχα κανονίσει για να εισβάλλω σε ένα χώρο γεμάτο φασιστικά καθήκια με σκοπό να βρω τα στοιχεία μιας τύπισσας που ούτε καν θα ήταν εκεί; Ποιός θα το κανε;
Η απάντηση στην ερώτηση ήταν «Εγώ».
Ξεκίνησα λοιπόν το τάχιστο δυνατό για τη σχολή που διεξαγόταν το πάρτυ. Στο δρόμο ο Αλέξανδρος μου έκανε συνέχεια κλήσεις. Δε σήκωσα καμία φορά το τηλέφωνο γιατί ήξερα τι ήθελε. Στο τέλος μου έστειλε μήνυμα.
«Ε είσαι πούστης. Οι κοπέλες σε περιμέναν και ξενερωσαν και φύγαν. Της μάνας σου.»
Χαμογέλασα. Πάτησα το κουμπί για τη στάση του λεωφορείου και κατέβηκα. Έφτασα τρέχοντας μέχρι τη σχολή που ήταν στολισμένη με ελληνικές σημαίες. Στην είσοδο τύποι με γαλανόλευκα παλούκια περιφρουρούσαν το πάρτυ.
«Αγαπητοί μου συνέλληνες, πιστεύετε ότι θα μου επιτρεπόταν η είσοδος στο ευγενικό σας πάρτυ;» ρώτησα
«Τι φάση, περίεργος είσαι εσύ» μου είπε ένας μπρουτάλ τύπος κινούμενος απειλητικά προς το μέρος μου
«ΤΙ ΨΗΦΙΣΕΣ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 2015;» με ρώτησε ένας άλλος επιτακτικά.
«Μην κάνεις μαλακία Φώντα, πες ψέμματα, πες ψέμματα, πες ψέμματα» μου είπε μια φωνούλα στο κεφάλι μου.
«Πατριωτικό Κίνημα» απάντησα τέλος.
«Χμ... ΕΔΩ ΜΟΝΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, αλλά μπορείς να περάσεις στο πάρτυ, θα σε προσέχουμε όμως, ντάξει;»
«Ναι εθνικέ μου σύντροφε» του απάντησα και μπήκα μέσα αφού σκούπισα απ’ το πρόσωπο μου τα σαλάκια που μου πέταξαν στη μούρη μιλώντας μου οι υπάνθρωποι της άκρας δεξιάς.
Απ’τα ηχεία του πάρτι ακουγόντουσαν μόνο κομμάτια του συμπαθητικού σχήματος που ήταν χιτάκι λίγα χρόνια πριν «Γ/Κ». Ο Γιουρίκας και ο Κωστίκας ήταν μέταλ συγκρότημα. Ποτέ δε μου άρεσαν και πιστεύω τα συναισθήματα θα ήταν αμοιβαία ΑΝ με είχαν γνωρίσει. Προχώρησα ανάμεσα στον κόσμο. Παίζαν κάποια μουνιά αλλά εμένα η αποστολή μου ήταν άλλη. Ξαφνικά η μουσική σταμάτησε. Έκανα το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα.
ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ; ούρλιαξα κρατώντας την έκθεση.
Ένα μικρό πηγαδάκι μαζεύτηκε γύρω μου. Ο μπρουτάλ τύπος που έκανε περιφρούρηση στο πάρτι με πλησίασε και μου το άρπαξε απ’ τα χέρια.
«Αυτό είναι μια έκθεση!» διαπίστωσε αρκετά δεκάλεπτα αργότερα
«ΝΑ ΕΝΑ ΜΗΛΟ» του απάντησα
«ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΠΑΛΙΟΠΟΥΣΤΑΡΑ; ΜΗΠΩΣ ΘΕΣ ΝΑ ΣΟΥ ΒΑΛΩ ΤΟ ΠΑΛΟΥΚΙ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ; ΑΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΕΚΘΕΣΗ»
Ακολούθησε ένα εφιαλτικό μισάωρο.
«Χμ χμ, ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ ΕΔΩ» ούρλιαξε ο φασιστικός φρανκεστάιν
«Τιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι;» απάντησαν κάτι καβλωμένα κοριτσάκια της ακροδεξιάς
«ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΕΜΠΟΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ»
«Οχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι» ξανακούστηκαν τα κοριτσάκια
«Λοιπόν εσύ» μου γάβγισε ο τύπος «Τι σχέση έχεις με αυτό το άτομο και γιατί το αναζητάς;»
Οι φασίστες/στριες με είχαν περικυκλώσει. Τα πράγματα ήταν πολύ αμήχανα και δε θα βγαινα ζωντανός από εκεί μέσα. «Τουλάχιστον ΑΝ είναι να πεθάνω, να πεθάνω με αξιοπρέπεια» σκέφτηκα.
«Αυτό το βρωμερό αριστερό σκουλήκι που έγραψε αυτά τα πράγματα, πρέπει να πεθάνει» είπα και συνέχισα: «Είμαι καθηγητής και μόλις διαπίστωσα ότι υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν τέτοια πράγματα και επιβιώνουν αρκετά ώστε να σπουδάσουν θέλησα να αποκαταστήσω την αδικία και να προστατέψω το έθνος των Ελλήνων».
Όλοι με κοίταξαν σαστισμένοι. Άρχισα να διακρύνω σιγά σιγά μερικά δάκρυα στα ματια τους. Είχαν βουρκώσει.
«ΣΥΝΤΡΟΦΕ!» είπε ο αρχιφασίστας και έπεσε στην αγκαλιά μου. «Με τις ευχές μας να πας στον αγώνα σου! Θα σε βοηθήσουμε και εμείς να την βρεις»
«Αλήθεια;» είπα «Θα χρειαστώ κάθε βοήθεια απ’ ότι φαίνεται»
«Μόνο που να...» είπε ο φασίστας σα να μου έκρυβε κάτι. Περίμενα να ακούσω τη συμπλήρωση της φράσης απορρημένος.
«Θα χρειαστείς να γίνεις πρώτα μέλος της Χρυσής Αυγής. Δε φαντάζομαι να έχεις ένσταση έτσι; Ένας σύντροφος με τις δικές σου αντιλήψεις και στόχους να μην είναι γραμμένος στο μεγάλο εθνικό, λαικό μας κίνημα; Σίγουρα κάτι τέτοιο θα φαινόταν σε κάποιον κακοπροαίρετο πολύ ύποπτο»
Γκλουπ!
«Χεχε» είπα αμήχανα ΑΝ έμενα αυτόνομος θα μπορούσα να κάνω ότι θέλω χωρίς να έχει ευθύνη για τις πράξεις μου η μεγάλη μας οργάνωση»
«Ίσως» είπε ο φασισταρχηγός, «Ωστόσο είναι χαζές τέτοιες ανασφάλειες, με τους συριζαίους να έχουν πάρει πούλο, εμείς κάνουμε ουσιαστικό κουμάντο στη χώρα»
«Ναι ε...χεχε»
«Άρα δεν υπάρχει λόγος να μην γραφτείς, εκτός αν έχεις ΚΑΠΟΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑ» είπε ψιλοεπιθετικά
«Εγώ; Ιδεολογικές διαφωνίες με τη ΧΡΥΣΉ ΑΥΓΉ; Απαράδεχτη και αβάσιμη κατηγορία εθνικέ μου σύντροφε»
«Ωραία τα συμφωνίσαμε λοιπόν, αυτό είναι το κομματικό σου βιβλιάριο, υπόγραψε εδώ και εδώ» μου είπε και μου έδωσε το καταστατικό συμβόλαιο της τοπικής τομεακής οργάνωσης.
Κοίταξα τριγύρω. Δεν μπορούσα να γλυτώσω τρέχοντας και ήθελα όσο τίποτα άλλο να βρω την κοπέλα που έγραψε την έκθεση. Υπέγραψα. Το ημερολόγιο έδειχνε δεκέμβρη του 3015 όταν έγινα μέλος της Χρυσής Αυγής.
Μαζί με τους νέους μου συντρόφους, ξεκίνησα λοιπόν αγωνιωδώς την αναζήτηση της κοπέλας που έγραψε την υπέροχη αυτή έκθεση. Είχα δεσμευτεί να τη σκοτώσω βέβαια αλλά σίγουρα θα έβρισκα τρόπο στην πορεία να το αποφύγω. Ανακουφισμένος από αυτή τη σκέψη, έκανα ντου με τους χρυσαυγίτες στα γραφεία της γραμματείας της σχολής με σκοπό να βρω τα ονόματα των σπουδαστών.
Αλλά εκεί δεν υπήρχε τίποτα. Μονάχα ένα χαρτί κολλημένο στον τοίχο. Πλησίασα και το διάβασα.
Ήμουν κρυμμένη ανάμεσα στο πλήθος.
Μην πιστέψεις ούτε λεπτό πως είμαι ανάμεσσα στα σιχάματα της ακροδεξιάς με τα οποία εσύ συντάχθηκες. Απλά είχα διάβασμα.
Άκουσα ότι θες να με σκοτώσεις. Εσύ και τα τέρατα που έχεις για συντρόφους είστε ικανοί να το κάνετε.
Ως εκ’ τουτου θα φύγω πολύ μακριά
εκεί που δε θα μπορείτε να με αγγίξετε.
Αντίο.
Λ Μ.
Τσαλάκωσα το χαρτί ανάμεσσα στα δάχτυλα μου σφίγγοντας τα. Μετά το πέταξα μέσα στην τσέπη του φούτερ μου. Θα μπορούσα να κλάψω αλλά δεν είχαν τελειώσει όλα ακόμα. Γύρισα προς τους Χρυσαυγίτες.
«Μου κολλάτε μεταφορικά για Γαλλία;» τους είπα.
Και ήξερα ότι ο μεγάλος αρχηγός δε θα έλεγε όχι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
