| |
Λέξεις μου μικρές σας επαναφέρουν σ’ όνειρα θνητών.
Είχα στερέωμα ετούτη την γαλήνη
στα βαθιά νερά της, τη μέρα εκείνη σ’ όνειρα θεών ήταν να βρεθώ.
Κείνο το βράδυ δεν άργησες να ρθεις.
Όπως χωρίζουν τα παιδιά από την αγκαλιά της γης μέσα σε όνειρα θολά
κι όπως τα μακρινά βουνά μαζί κρατιούνται μες στου ουρανού την αγκαλιά όλα κοιμήθηκαν βαθιά.
Ψέματα αν πεις ο θεός σου φεύγει, θα τιμωρηθείς.
Μέσα στην βροχή ψιθυρίζεις μη κι ύστερα επιστρέφει.
Δεν ήτανε αυτές σκιές φεγγαριού στις εικόνες σου, μέσα στο νου θα ρωτηθείς.
Θυμίζει αυτή η επιστροφή τις ενοχές του κόσμου
διάφανο χρώμα του γυαλιού θα σπάσουν ή θα ενωθούν
με δάκρυα ανθρώπων αυτές οι ώρες θα κυλούν.
Μονιάζεις πίκρες κι ενοχές, είσαι πάντα παιδί και σε διαφεντεύουν
την αλήθεια λες, μα δεν σε πιστεύουν.
Η φωνή της γης σε παρέδωσε, η αγκαλιά της γης σε κατέδωσε.
Θα ναι εχθρός και σύμμαχός μας και του ασώτου η επιστροφή
φυγή ενόχου στις σκηνές μας αυτή η ώρα θα ρωτηθεί.
Ο παλιός ο δρόμος καταλήγει εδώ.
Εδώ που αρχίζει το πέταγμά σου εδώ τελειώνει το βάδισμα σου
αυτή η ώρα θα ζητηθεί.
Στην γαλήνη τα ναι και τα όχι σου δεν μπορούν να ενωθούν
κι ούτε κι η ώρα θα ενωθεί, αυτή που θυμάται,
ποτέ δεν κοιμάται, αυτή η ώρα θα στο πει.
Πικρές στη γεύση των ανθρώπων οι λέξεις που ρωτήθηκαν
ποιον αγαπούν, αυτές θυμήθηκαν να πουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
