| |
[B]Χίλια και ένα χρόνια μοναξιάς - Μέρος δεύτερο[/B]
«Και γιατί ταξιδεύετε εσείς; Διακοπές ή δουλειά;» με ρώτησε η ομορφούλα που καθόταν στο διπλανό κάθισμα από μένα την ώρα της πτήσης.
«Για μερικούς ανθρώπους οι δουλειές είναι διακοπές, αλλά και οι διακοπές είναι δουλειές αγαπητή μου» απάντησα.
«Χιχιχιχι, τι γλυκούλης που είστε» μου είπε χαιδεύοντας μου τον ώμο
«Ναι μερικοί θεωρούν ότι είμαι ο πιο γλυκούλης άνθρωπος στον κόσμο, οι υπόλοιποι που δεν το θεωρούν...εξαφανίστηκαν, είδατε κάτι αδικίες που συμβαίνουν;» της είπα
«Καλέ φιλήστε με!»
«Καλέ όχι!»
«Είστε ομοφυλόφιλος»
«Είστε αγενής και επιθετική»
«Δεν σας αρέσω λοιπόν;»
«Εχω να πάω με γυναίκα χίλια χρόνια, καταλαβαίνετε, έχω μουδιάσει»
«Έλληνας να υποθέσω;»
«Οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα αγαπητή μου»
«Είσαστε και προλετάριος;»
«Όχι ένας σιχαμένος προδότης της τάξης του είμαι που τα πούλησα όλα για μια καλή θέση, μια καλή έκθεση και μια αντιρατσίστρια, γιαυτό δεν μπορώ να είμαι μαζί σας»
«Πιέζεστε για πολιτικούς λόγους;»
«Έχω να σκοτώσω ένα άτομο που μάλλον θα μπορούσα να αγαπήσω, τι σας λέει αυτό;»
«Άλλη μια επιβεβαίωση της κρυφής σεξουαλικής σας ταυτότητας»
«ΣΥΓΝΩΜΗ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΘΕΣΗ;» ρώτησα την αεροσυνοδό τραβώντας την απ’ το μανίκι.
«Σας παρακαλώ κύριε» μου είπε αυτή «Μην δημιουργείτε πρόβλημα, ο πιλότος μας είναι νέος και άμαθος και ιδιαίτερα σήμερα είναι για κάποιο λόγο πολύ αγχωμένος. Καθήστε ήσυχα λοιπόν»
«Συγνώμη ποιά εταιρία είστε είπαμε;»
«Πετάτε στα 10.000 πόδια με την runair»
«ΓΚΛΟΥΠ!»
«Τι πάθατε;»
«Όχι,οχι τίποτα, συνεχίστε τη δουλειά σας, απλά πείτε στον δεύτερο πιλότο να μην πάει για κατούρημα»
«Καλή συνέχεια στην πτήση σας Κύριε» μου ευχήθηκε και έφυγε.
Γύρισα προς την κοπέλα που καθόταν δίπλα μου.
«Ξέρεις...έχω ένα άγχος ότι δε θα φτάσουμε ποτέ ζωντανοί στον προορισμό μας, θέλεις να κάνουμε σεξ;»
«ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ σοβαρά αυτή είναι ατάκα σου για να γαμήσεις;» μου είπε και συνέχισε να γελάει. Μάταια προσπάθούσα να την πείσω ότι φοβόμουν όντως και ότι 1000 χρόνια πριν το αεροπλάνο είχε πέσει και ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα. Μετά της είπα οτι βολευόμουν και με ένα τσιμπουκάκι.
Δεν μου πήρε ποτέ. Τράβηξα μια μαλακία στο μπάνιο και κοιμήθηκα στο μαξιλάρι της αεροπορικής εταιρείας. Καλά ήταν.
Λίγες ώρες μετά ήμασταν στο αεροδρόμιο της Μασσαλίας. Το τηλέφωνο μου χτύπησε και είδα το όνομα του Αλέκου στις εισερχόμενες:
«Έλα ρε ψήνεις για καμιά μπύρα απόψε;»
«Σορυ ρε είμαι στη Γαλλία με σκοπό να σκοτώσω μια αντιρατσίστρια. Επίσης μπήκα στη Xρυσή Aυγή. Και δε γάμησα μια τύπισα που ψηνόταν μάλλον»
«ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ;;; Πλάκα μου κάνεις!»
«Έλα μωρέ, λες και είναι η πρώτη φορά»
«Καλά ναι είσαι γνωστός Loser εσύ, τι σου έκανε το κορίτσι και δεν την ήθελες; Να μαντέψω. Δεν άκουγε Beatles!»
«Ρε παίζει να άκουγε αλλά ξέρεις τώρα...»
«Ξέρω δυστυχώς, τράβα καμία να ησυχάσεις τουλάχιστον τώρα που έφτασες»
«Done already ρε»
«Χχαχαχαχα αγόρι μου εσύ! Άντε σε φιλώ καλή επιτυχία στα σχέδια σου»
«Θενκ γιου, να σου πω ρε αλάνι, θυμάσαι που είναι μαζεμένοι οι συριζαίοι που πήρα πολιτικό άσυλο στη Γαλλία;»
«Χμμμ. Τελευταία φορά που το κοίταξα στο google ήταν σε ένα ξενοδοχείο που λεγόταν Μικρή Μασσαλία, πρέπει να ‘ναι προς το κέντρο της πόλης, ρώτα κιολας»
«Έγινε ρε μανάρι, τα λέμε»
«Σμουτς, φέρε μου καμια σοκολάτα»
«Έγινε» του είπα και το κλεισα.
Με αργά αργά βήματα προχωρησα προς το κέντρο της πόλης. Διάφορα ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό μου. Πώς θα πειστεί ότι δεν έχω κακές προθέσεις και ότι δεν είμαι φασίστας, τι θα γίνει ΑΝ οι συριζαίοι με εμποδίσουν να τη δω, ποιό είναι το κανονικό της όνομα;
«Αχ θεέ μου λες να ναι όμορφη;» σκέφτηκα ιεραρχώντας πολύ ώριμα τους προβληματισμούς μου. Σκεφτόμενος αυτά και αυτά έφτασα στην κεντρική πλατεία της Μασαλλίας. Ωραία ήταν. Οι περισσότεροι κυκλοφορούσαν με χοντρά ρούχα στον δρόμο γιατί η θερμοκρασία ήταν χαμηλή, ωστόσο για έναν τύπο που πέρασε 1000χρόνια μέσα στον πάγο αυτό δεν ήταν τίποτα.
«Δεν κρυώνεις;» με ρώτησε μια κοπέλα
«Χμ...όχι όχι, δεν κάνει και πολικό ψύχος» της είπα
«Πολικό ίσως όχι, πολιτικό όμως;»
Γύρισα και την κοίταξα πιο προσεχτικά, η ερώτηση της ήταν ενδιαφέρουσα τουλάχιστον. Έμοιαζε συνομήλικη μου, κοντά στα 25 της, μελαχρινή με γαλάζια μάτια, φορούσε πολύχρωμα ρούχα, ψιλοχίπικα. Τη συμπάθησα αμέσως.
«Μη τα βάψεις ποτέ ξανθά, είσαι πολύ όμορφη έτσι» της είπα.
«Δε χρησιμοποιώ βαφές, τις δοκιμάζουν πάνω σε ζώα» μου απάντησε. Ήθελα ενστικτωδώς να της πω ότι «ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΟΙ ΧΙΠΗΔΕΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» αλλά συγκρατήθηκα. Ήταν το μοναδικό άτομο που μιλαγε ελληνικά και είχε επαφή με την πολιτική.
«Ναι ε; Έχεις τα δίκια σου, είσαι ελληνίδα και τα μιλάς τόσο καλά;»
«Κοίτα η Ελλάδα είναι σκατά άρα είναι σα να με ρωτάς αν είμαι και εγώ μια βρωμερή κουράδα ή έστω ένας βόθρος, αλλά έχω καταγωγή και από εκεί είναι η αλήθεια»
«Όμορφα, και αυτό που με ρώτησες για το ψύχος και την πολιτική τι ήταν;»
«Ρε απλά, ξέρω γω... γαμιέται ο κόσμος ρε» μου είπε με λυπημένο ύφος και κοιτάζοντας πότε ίσια στα μάτια μου πότε στο πάτωμα.
«Καπιταλισμός ε; σκατά είναι ναι, τα ξέρω»
Με πρόσεξε πιο προσεχτικά μετά από αυτό και μου είπε:
«Είσαι οργανωμένος πουθενά;»
Χμ... Πως να της έλεγα ότι ήμουν τυπικά μέλος του εθνικού λαικού συνδέσμου ΧΡΥΣΉ ΑΥΓΉ με αποστολή να σκοτώσω μια «αριστερούλα» που πέρσι έδινε πανελλήνιες...
«Ε όχι μωρέ αλλά ξέρεις με ψήνει ο ακτιβισμός» απάντησα τελικά.
«Μα αυτό είναι υπέροχο, είσαι ο άνθρωπος μας!!!» μου είπε με μια γυαλάδα στο βλέμμα της.
«Αλήθεια; Τι εννοείς;» ρώτησα απορρημένος απ’ το ξαφνικό της πάθος
«Κοίτα, δε θα σου κρύψω τίποτα γιατί φαίνεσαι κουλ τυπάκι, είμαι μέλος σε μια κίνηση για τα δικαιώματα των ζώων και σήμερα θέλαμε να εισβάλλουμε σε ένα ξενοδοχείο που μάθαμε ότι σερβίρει και κρέας στους πελάτες του, κάτι που είναι ξεκάθαρα μια γενοκτονία ισάξια, αν όχι μεγαλύτερη, με αυτή του Χίτλερ»
«Ναι χμ, εντάξει, αλλά γιατί είσαι μόνη σου;»
«Η αλήθεια είναι οτι οι άλλοι φοβήθηκαν και με παράτησαν»
«Πόσο επικίνδυνο είναι να κάνεις δηλαδή μια διαμαρτυρία σε ένα ξενοδοχείο;» ρωτησα
Η τύπισσα χαμογέλασε. Άνοιξε μια μεγάλη τσάντα που ήταν παραδίπλα και κοιτάζοντας με στα μάτια πάντα έβγαλε από μέσα κάτι μακρύ.
«Αρκετά όταν την κάνεις έτσι» είπε και ακούμπησε στα πόδια μου ένα Καλάσνικοφ.
«ΝΤΑΦΑΑΑΑΑΑΚ;»
«Έλα μην κάνεις έτσι, λοιπόν ψήθηκες;»
«Να ψηθώ γιατί ακριβώς;»
«Να κάνεις ντου στο ξενοδοχείο στο όνομα των ζώων»
«ΩΠΑ ΩΠΑ με παρεξήγησες» της ειπα «Δεν είναι οτι δε βρίσκω συμπαθητικό τον αγώνα σου για τα ζωάκια, αλλά να εισβάλλω ένοπλος σε ένα ραντομ ξενοδοχείο και να σφάξω κόσμο δε μου φαίνεται ακριβώς η σωστή κίνηση για τη ζωή μου»
«Δεν είναι ένα ραντομ ξενοδοχείο η «Μικρή Μασσαλία», είναι το κέντρο της τουριστικής κατανάλωσης, ένα σύγχρονο Άουσβιτς για τις ψυχούλες τόσων ζώων»
«Στη Μικρή Μασσαλία είναι να γίνει το ντου;»
«Ναι το ξέρεις;» με ρώτησε.
Το σκέφτηκα για λίγο. Η Μικρή Μασσαλία ήταν εκεί ακριβώς όπου βρίσκονταν όλοι οι συριζιάρηδες που πήραν άσυλο απ’ τη Γαλλία, άρα πιθανόν το μέρος που θα κρυβόταν η κοπέλα που είχε γράψει την τέλεια έκθεση και που οι φασίστες περίμεναν να σκοτώσω, η «Λ Μ.». Ήταν όμως καλή ιδέα να εισβάλλω ένοπλος στο ξενοδοχείο ενώ ήδη αυτή με γνώριζε φατσικά;
«Κοίτα!» είπα στην ένοπλη εκπρόσωπο του animal liberation front. «Με έπεισαν τα επιχειρήματα σου, τα ζώα δεν πρέπει να πέσουν στα χέρια τους, θα δώσουμε ένα γερό μάθημα στους σπισιστές σε όλο τον κόσμο, φέρε μου την τσάντα και το όπλο!»
Έπεσε στην αγκαλία μου ή μάλλον εγώ στη δική της γιατί μου έριχνε και μισό κεφάλι.
«Πατ-πατ» της είπα χαιδεύοντας την υπομονετικά μέχρι να μου αφήσει το όπλο.
«Είσαι ήρωας!»
«Όλοι μας είμαστε!» της απάντησα και τη φίλησα στο μέτωπο. «Αν δεν με ξαναδείς να ξέρεις ότι πεθαίνω όχι για κανέναν ιδιοτελή σκοπό αλλά για την απελευθέρωση αυτού που αγαπάμε πιο πολύ στον κόσμο»
«Τα ζώα;»
Την κοίταξα από πάνω ως κάτω.
«Ναι...» είπα τελικώς «Τα ζώα»
Σκούπισε τα δάκρυα της και μου πέρασε την τσάντα στον ώμο, ύστερα έβαλε μέσα της το καλασνικοφ και την έκλεισε στοργικά.
«Καλή τύχη»
«Αντίο!»
Και έτσι πήρα τον δρόμο προς τη Μικρή Μασσαλία. Είχα όλο τον εξοπλισμό που χρειαζόμουν. 15 λεπτά αργότερα ήμουν μπροστά του.
«Συγνώμη» είπα σε κάποιον που πήγαινε να μπει μέσα θέλοντας να αποσπάσω πληροφορίες για το τι συνέβαινε εκεί σχετικά με τους πρόσφυγες. Αυτός αναγνωρίζοντας την γλώσσα στην οποία του μιλούσα μου απάντησε αμέσως.
«Ο κύριος Αλέξης και οι υπόλοιποι είναι στο μεγάλο χολ αριστερά, δέχονται όλους τους Έλληνες που φτάνουν εδώ για ακρόαση, μπορείτε να πάτε και εσείς»
«Όμορφα καλέ μου κύριε, σας ευχαριστώ» του είπα.
Με αργά αλλά σταθερά βήματα έσπρωξα την πόρτα του ξενοδοχείου και βρέθηκα στη ρεσεψιόν, εγώ όμως είχα έρθει να κλείσω λογαριασμούς και όχι δωμάτιο, την προσπέρασα βιαστηκά και βρέθηκα στο χόλ όπου μόνο η ελληνική γλώσσα ακουγόταν και που και που λίγες βιαστικές κουβέντες στα γαλλικά. Κάθησα σε μια γωνιά και πήρα καφέ απ’ το μπουφέ του ξενοδοχείου, ακούμπησα την τσάντα στα πόδια μου.
Η κούραση είχε αρχίσει να με καταβάλει. Άρχισαν να με τρώνε σκέψεις για το μάταιο όσων κάνω και πόσο εν τέλει λογικά είναι όλα αυτά. Ήμουν ένοπλος σε ένα δυτικό κράτος και μέλος της Χρυσής Αυγής, επίσης είχα δεχτεί να συμμετέχω σε μια στρατιωτικού τύπου επιχείρηση που σχεδίασε μια χαζοοικολόγα της πούτσας.
«Μήπως μαλακίζομαι;» σκέφτηκα αλλά στο καπάκι έδιωξα αυτές τις σκέψεις. Ήθελα να την γνωρίσω και θα το έκανα ακόμα κι αν έπρεπε να γίνω μάρτυρας του Ιεχωβά και ότι άλλο σκατά χρειαζόταν. Είμαστε οι επιλογές μας εν’τελει ή έστω είμαστε και αυτές.
Το συλλογισμό μου διέκοψε όμως ένας διάλογος που ερχόταν από πολύ κοντά, πιθανόν απ’ το ακριβώς μπροστά τραπέζι μου.
«Και που λες γλυκιά μου, μπορεί να είμαστε εξόριστοι αλλά θα επιστρέψουμε πιο δυνατοί από ποτέ και θα κυβερνήσουμε εμείς αυτή τη χώρα»
«Λέτε κύριε Παναγιώτη; Μακάρι, για το καλό όλων των ανθρώπων»
«Ναι ναι για τους ανθρώπους τα κάνουμε όλα αυτά, τέτοιοι είμαστε εμείς, ανθρωπιστές»
«Είστε τόσο καλόςςςς»
Κοίταξα ευθεία μπροστά για να δω τα πρόσωπα του διαλόγου, τον ένα τον αναγνώρισα αμέσως από τη μυρωδιά μπόχας που βρώμαγε. Δεν εννοώ πολιτική μπόχα, είχε να κάνει μπάνιο πιο πολύ καιρό κι απ’ τον Αλέκο. Αλλά δεν ήταν ο Αλέκος, ήταν ο Παναγιώτης ο Λαφαζάνης, σε κάποια έξαρση υποσχέσεων.
Δίπλα του ήταν ένα κοριτσάκι. Έδειχνε μικρή. 18χρονών θα την έκοβα.Λεπτή, κοντούλα, με ένα μαλλί που θα το έλεγες ροζ αλλά στην πραγματικότητα αποτελούσε ένα συνδιασμό 8 διαφορετικών χρωμάτων υπό την επικυριαρχία του Ροζ. Δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο της από εδώ γιατί είχε γυρισμένη την πλάτη της, παρόλα αυτά μου φάνηκε συμπαθητική.
«Πρέπει και εσύ όμως να στηρίξεις τον αγώνα μας» της είπε ο Λαφαζάνης
«Τι εννοείτε κύριε αντιπρόεδρε; Δεν αρκεί που αν και αριστούχος παράτησα τη σχολή μου γιατί με κυνηγούσαν οι φασίστες; Τι άλλο πρέπει να κάνω;
«ΩΠΑ!» σκέφτηκα
«Θα χρειαστεί να με βάλεις στην παρέα σου» της είπε ο Λαφαζάνης απλώνοντας το χέρι του πάνω στα πόδια της με ξεκάθαρες τις προθέσεις του «Και μετά να δούμε ταινία μαζί»
«Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο» σκέφτηκα βλέποντας το γλυώδες πτώμα της παλαιοαριστεράς να χουφτώνει το κορίτσι για το οποίο ταξίδεψα ως τη Γαλλία, πόσο μάλλον να της πουλάει έμεσσα προστασία από ... εμένα ζητώντας σεξουαλικά ανταλλάγματα. Άνοιξα την τσάντα.
«Κρατάει όπλο!» φώναξε ένας προσωπικός φρουρός του λαφαζάνη που με παρακολουθούσε από ώρα απ’ ότι φάνηκε.
«ΠΟΥ;» Ρώτησε ο ξιπασμένος αριστερός. Και γύρισε πίσω του να με αντικρύσει. Το ίδιο έκανε και η κοπέλα.
«ΕΣΥ!» μου φώναξε
«Εγώ...» της είπα γλυκά.
Ο Λαφαζάνης και οι φρουροί του όμως ήταν αποφασισμένοι να μας εμποδίσουν να γνωριστούμε, έβγαλαν έξω τα προσωπικά τους περίστροφα και άρχισαν να πυροβολούν στα τυφλά. Κραυγές ακούστηκαν καθώς οι περισσότεροι έτρεχαν προς τα έξω ενώ κάποιοι απλά έπεσαν στο πάτωμα.
«ΣΙΧΑΜΕΝΟ ΡΕΜΑΛΙ» του φώναξα βγάζοντας το καλάσνικοφ από την τσάντα. Πριν πατήσω την σκανδάλη όμως γύρισα προς το κορίτσι.
«Γαμιέται η χρυσή αυγή» της είπα ψιθυριστά σχεδόν. Και γύρισα προς τους επίδοξους φονιάδες μου. Δυο πυροβολισμοί ακούστηκαν και ισάριθμες σφαίρες πέρασαν στα ξυστά από δίπλα μου. Χαμογέλασα.
«Για τους ανθρώπους ρε γαμώτο» φώναξα και καλυπτώμενος πίσω από ένα τραπέζι άρχισα να πυροβολώ. Πρέπει να ριξα κάπου 15 σφαίρες αλλά και σίγουρος δεν ήμουν. Οι δυο φρουροί κύτωνταν νεκροί στο πάτωμα με μικρές τρυπούλες σε όλο τους το κορμί. Ο Λαφαζάνης ήταν ζωντανός όμως.
Σηκώθηκα απ’ το τραπέζι και χωρίς καμία κάλυψη φώναξα
«Και για τα ζώα!» και πάτησα τη σκανδάλη στέλνοντας τον Λαφαζάνη να κολυμπήσει στην άλλη πλευρά του αχέροντα. Η σφαίρα τον βρήκε στο κεφάλι. Δεν ασχολήθηκα παραπάνω, ήδη το αίμα του που με είχε πιτσιλήσει παντού ήταν μια ενόχληση πολύ μεγάλη για τα νεύρα μου. Κοίταξα το κορίτσι αμέσως.
«Είσαι καλά;» τη ρώτησα
«Ναι....» μου είπε αυτή με δισταγμό.
«Δεν είμαι φασίστας» της ξηγήθηκα «Όλα ήταν θέμα κακού timing αλλά θα τα φτιάξουμε τώρα όλα»
«Κι αν δεν θέλω;»
«Κρατάω όπλο» της είπα. Αλλά ούτε εγώ δεν άντεξα το αστείο μου. Πέταξα το καλάσνικοφ κάτω και την πήρα αγκαλιά. Τη φίλησα στο μέτωπο και της χάιδεψα τα μαλλιά.
«Είσαι λίγο φλώρος ε;» μου είπε
«Σκότωσα 3 ανθρώπους μόλις τώρα, give me a break»
«Θα χορέψουμε;»
«Γιαυτό ήρθα» της απάντησα
Κοίταξα γύρω μου. Το προσωπικό ήδη καλούσε την αστυνομία και το χολ ήταν γεμάτο αίμα και αναστάτωση. Το βαλς θέλει το χωροχρόνο του όμως.
«Έχεις δωμάτιο;» τη ρώτησα
«357» μου είπε απλά
Ανέβηκαμε μαζί. Δεν πήραμε ασανσέρ. Σκαλάκι-σκαλάκι και χεράκι-χεράκι. Έτσι έπρεπε. Κι άλλωστε το χαλί ήταν κόκκινο, τα ματωμένα αποτυπώματα που άφηνα δεν αλλίωναν την αισθητική. Μπήκαμε στο δωμάτιο της. Ήταν ο καλύτερος χορός της ζωής μου.
***
Αυτή γύρισε στην Ελλάδα. Εγώ απόφασισα να μείνω στη Γαλλία του 3015. Ποιός ξέρει όμως; Αν γλυτώσω από τη γαλλική αστυνομία, τους αντισπισιστές, τους αριστερούς και τους φασίστες ίσως καταφέρω να την ξαναδώ.
Και να μάθω και το όνομα της τέλος πάντων.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
