| |
Άνοιξα τα μάτια να σε δω
μια σκιά είδα αθόρυβα να φεύγει
είπα «είναι όνειρο κακό
κάποια μνήμη απ’ τον ύπνο δραπετεύει»
άκουσα κλειδί
κι ένιωσα παιδί
που η ζωή του γύρισε την πλάτη, δεν το παίζει...
έκλεισα τις πύλες του φωτός
τεχνητή γύρω συσκότιση επιβάλλω
ξέρω είναι βήμα στο κενό
την αλήθεια που δεν βλέπω, που αμφιβάλλω...
μα με συγχωρώ
γρήγορο νερό
είναι η ζωή και πίσω της να τρέξω όλο αναβάλλω...
είχα κάνει σχέδια πολλά
κι όλα τους γύρω από σένα κάναν κύκλο
τώρα σε νερά πλέω θολά
νιώθω πουθενά να μην ανήκω
γέρικο σκαρί
που αφού δεν μπορεί
στον άνεμο να αφήνεται ,μένει, σαπίζει πίσω
μα πως μπορώ να αντέχω
δίπλα μου να μη σ’ έχω
αφού για το «μαζί» κι οι δυο πλαστήκαμε
ίδιος πηλός και μήτρα
προτού μας βάλει ρήτρα
η μοίρα... να αρνηθούμε όσα αγαπήσαμε
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
