| |
Αστέρι
που λάμπεις στα σκοτάδια
της ψυχής
στη μαύρη απέραντη θάλασσα
μοιραίος και δεινός δύτης
που δε φοβήθηκες
μήτε το βάθος , μήτε τ' αρπαχτικά
με μόνη ανάσα τον έρωτα
ήρθες ως πορθητής
στις κατακόμβες
ντυμένος στα λευκά
να φαίνεται το φως σου
να σ' αγναντεύω από μακριά
και να θυμούμαι τη μέρα
που σε είδα
στο αμάξι σου να σκύβεις
κάτι να πάρεις ήθελες
και μετά να φύγεις
μα μόλις μ' αισθάνθηκες πλάι σου
ν' ανασαίνω
σήκωσες το κεφάλι
κάρφωσες το βλέμμα σου πάνω μου
και τότε έμαθα
γιατί έκλαψα εκείνο τ' απόγευμα
του χειμώνα
πρώτη φορά
γιατί με κράτησαν ξένα χέρια
νεογέννητη ακόμα
ενώ ήθελα να τρέξω
όπως τ' άγρια άλογα
μια νύχτα στον Καύκασο.
Κλέφτης που παίζει με τη φωτιά
η ματιά σου
κι εγώ καταδικασμένο θύμα
με τα σημάδια σου
στο κορμί
περιπλανιέμαι στον πόνο
και κάθε που πάω να σβήσω
μ' ανασταίνει η μορφή σου
γιατί μ' αγαπάς και το ξέρω
μ' αγαπάς όπως οι αγγέλοι
αγαπούν τις ψαλμωδίες
και μ' αυτές γεννιούνται
και πεθαίνουν στον παράδεισο.
Άσε με αγάπη μου
άσε με να μιλήσω για 'μένα και για 'σένα
για μια ιστορία που δεν έζησε άλλος κανείς
που δε θα γνωρίσει ποτέ άλλος κανείς
γιατί δεν ήσουν μια ξεθωριασμένη , παιδική
έκθεση
σ' ένα παλιό τετράδιο σχολικό
είσαι το αίμα που κυλά στις φλέβες
η ουσία , το τέλος κι η αρχή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
