| |
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΖΗΤΙΑΝΟΣ
Σε κοίταξε με ένα βλέμμα που ήταν γεμάτο απορία,
Δόσε ρε θείο δυό δεκάρες...δεν έχουν δα και τόση αξία,
Έλεγε κι΄άπλωνε το χέρι και τα ματάκια του δακρύζαν...
Ήταν θαρρώ γύρω στα έξι....μα οι μοίρες δεν του χάρισαν,
Τίποτα στη μικρή ζωή του...όμως του στέρησαν πολλά....
Έμεινε ορφανό στην γέννα...κι΄αυτό τον κάνει να πονά....
Γιατί όλοι οι φίλοι έχουν μάνα...κι΄αυτό δεν έχει τι να πει....
Τι νάναι τάχα αυτό το χάδι....τι ειν΄της μάνας το φιλί....
Δεν είχε την ζεστή αγκαλιά....της μάνας το νανούρισμα,
Δεν άκουσε ποτέ δυό λέξεις...δεν ένοιωσε φτερούγισμα....
Είχε μονάχα έναν πατέρα...που ήταν πάντα μεθυσμένος,
Δεν άκουγε σαν του μιλούσε....ήταν στον κόσμο του χαμένος,
Κι αυτό, σαν ένοιωθε την πείνα...να του τρυπάει την κοιλιά....
Έβγαινε μόνο του στον δρόμο...και άρχιζε την ζητιανιά....
Σ΄αυτό τον κόσμο που πετάει...μικρά παιδιά μέσα στον δρόμο,
Ήρθε να ζήσει ο μικρούλης...και έμαθε να ζε στον πόνο....
το έφερε τελικά η μοίρα....κάποια στιγμή να συναντήσει,
μιά οικογένεια...μιά μάνα, κι΄όλο τον πόνο του να σβύσει,
έγινε άνδρας...τώρα τριάντα....σπούδασε οικονομικά....
είναι σπουδαίος και τρανός....και τώρα άλλο δεν πονά...
ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
