| |
στον κόρφο του αράχνες φωλιάζουν μικρές
που αργά αργά κατηφορίζουν
στο άψογο του σώμα και σκορπίζουν
οικείες κι ανεξήγητα βουερές
άλλοτε μένουν ασάλευτες πάνω του νησίδες
κι ανασαίνουν γαλήνια τη δική του μοναξιά
κουράζονται να περπατούν και κάθονται στη σιγαλιά
να τον κοιτούν στου κορμιού του τις κερκίδες
πολύ συχνά τις νύχτες δανείζονται τα μάτια του
χωρίς να νοιάζονται βλέπουν στα έγκατά του
φωτιές ,σεισμοί,λεηλασίες κι αρρώστιες στην καρδιά του
κρύβουν το βλέμα τους και μνημονεύουν τα κομμάτια του
της νέκρας η οσμή βαραίνει πια και ξεχωρίζει
στέκουν λίγο κι ύστερα σέρνονται στριμώχνονται γι'αλλού
η ορφάνια του πικρού σπιτιού του σκληρού συμμαζεμού
η σιωπή ίσως κι η ανυπαρξία τις φοβίζει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
