| |
Τους είδα να κρύβουν στις τσέπες τους ένα χαρτί και να απομακρύνονται βιαστικά και τρομαγμένα όσο περισσότερο γίνεται, ώστε η φευγαλέα έξαψη φαντασίας των περαστικών να παραμείνει ανίκανη να συνθέσει την πραγματικότητα. Επέστρεψαν σε κάποια από τα αριθμημένα δωμάτια για να μοιραστούν τον πόνο κάποιων οικείων τους. Αριθμημένα για να μπορούν να διακρίνουν το δικό τους κομμάτι στην περιρρέουσα δυστυχία. Κι έπειτα, εντός των τοίχων που στεγάζει τον φορέα του μεριδίου τους, η κατανομή των εκδηλώσεων συμπόνιας γίνεται αυτόματα κι αστραπιαία όπως ορίζει η κοινωνική σύμβαση δια της συγγένειας.
Έμοιαζε πως ερωτεύθηκαν με αυτές τις πρώτες, τυπικές κουβέντες τους στην καντίνα. Παραλίγο κι εγώ να αντιμετωπίσω την εικόνα της ανταλλαγής των αριθμών τους με τον τρόπο που θέλησαν να αποφύγουν. Η σκέψη μιας ατόφιας προσέγγισης στον χώρο της διάσπασης του ιδεατού "είναι" στα κομμάτια που το συνθέτουν, γέννησε στιγμιαία την απέχθεια γι'αυτήν την αντίθεση. Ευτυχώς, συνειδητοποίησα γρήγορα πως η μόνη αντίθεση σε εκείνο το ολιγόλεπτο γεγονός ήταν η σκέψη μου. Ο έρωτας κι ο πόνος είναι οι δύο πόλοι της ενώσεως. Η ολοκλήρωση, η ομοιογένεια είναι το μοναδικό ευθύγραμμο τμήμα που ενώνει αυτά τα σημεία. Από την ώρα εκείνη μπορώ να σκέπτομαι τα χαρτιά στις τσέπες τους ως ομοούσια και ομότιμα μέρη του συμβολαίου τους για την ισόρροπη ύπαρξή τους. Έχω την αίσθηση πως στα δικά τους μυαλά δεν συμβολίζουν τίποτα άλλο παρά μια ελπίδα για την ανάσταση της νιότης και της ζωηράδας. Είναι συνήθης αυτοπροστασία η μετουσίωση της απόλυτης αρμονίας ή της απόλυτης δυσαρμονίας σε ένα ουσιαστικά αόριστο συναίσθημα που περιγράφεται ως αυτό που μοιάζει να είναι, ακριβώς εξαιτίας του φόβου ν'αντικρίσει κανείς το απόλυτο και να αισθανθεί το λόγχισμα της ματαιότητας.
Η λευκή, όξινη βροχή των νοσοκομείων έχει την ιδιαίτερη ικανότητα να διαβρώνει την αγνή γαλήνη μέσα σ'ένα προσωπείο της. Είναι απ'τις λίγες περιπτώσεις που μπορώ να σκεφτώ, στις οποίες μια επιβεβλημένη τάξη νικά το φυσικό τίμια κι άκοπα. Έτσι λοιπόν, όπου το φυσικό αναζωπυρώνεται (λόγω μιας τυχερής απερισκεψίας, μιας αξιοσημείωτης σκληρότητας ή μιας ασυνήθιστης ελευθερίας) είναι υποχρεωμένο να αναδύεται με την μορφή φυγά και να επιβιώνει ζώντας λαθραία και σύντομα σαν ένα πυροτέχνημα που εξφενδονίστηκε από τον ουρανό προς την θάλασσα.
Ιδού η ζόρικη πλευρά της παρατήρησης εκείνων που κάπως αργά τοποθετήθηκαν στην μέγγενη της ανάλυσης. Αισθάνεσαι πως δεν έχεις χρόνο να διαπιστώσεις εάν πρόκειται για αυτό-άφεση αμαρτιών, υπολείμματα ή προάγγελους της φθοράς. Όπως και να'χει, εγώ βρέθηκα στο νοσοκομείο απλώς για μια υπογραφή. Είναι εντυπωσιακό! Βαδίζουμε προς τον θάνατο, σχεδόν νομοτελειακά, μέσα από μονοπάτια έρωτα, πόνου και φαντασίας με βήμα που ορίζει κάποια υποχρέωση. Αν αυτός είναι το τέλος, δεν ερωτευθήκαμε αρκετά. Μα κι αν δεν είναι, γιατί ένα χρέος να μας οδηγεί κατά πάνω του; Πήραμε λάθος την ζωή μας, ποιητή, κι αντί γι'αυτήν αλλάζουμε το λάθος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
