| |
Και πάλι θα βρέξει...
κι αυτή τη φορά κάτω από το υπόστεγο
θα κοιτάζουμε τον σκοτεινιασμένο ουρανό,
όπως μαζέυει τα φορτωμένα φρύδια του,
απάνω απ' τις ζωές μας.
Κάθε σταγόνα κυλά για ένα προορισμό ξένο,
και εσύ κοιτάς τα ανοίγματα
και του καιρού τα μαντέματα μου λες...
μα κάθε σταγόνα έχει το δικό της προορισμό.
Άρωμα θυμαρίσιο του καλοκαιριού
πάνω από τα γινομένα τσαμπιά και το μουσκεμένο
χώμα...
Ένα άρωμα πρωτόγνωρο,
μια μελωδία η βρόχή που σμήγει με της γης
το κουρασμένο σώμα
και μέθη ο έρωτας τους
μας θυμίζει το χρέος.
Τούτη η μπόρα μας έκλεισε
μέσα σε μια φυλακή,
ξεχάσαμε τον έρωτα και το φιλί
και δέσμιοι γινήκαμε του εαυτού μας.
Ποίος καλεί να δώσει απάντηση;
"Διχασμένε μου λαέ, που ομόνοια δε γνωρίζεις...", μια μικρή φωνή,
που χάνεται στο
παραμιλητό...
Μεθυσμένη μελωδία τούτη η φυλακή
μεγάλη υπόθεση τούτη η βροχή...
μια κατάφαση πιο παραδωμένη από τη μέθη κι
μια άρνηση πιο φοβισμένη από ποτέ,
πιο κουρασμένη,
πιο γέρικη...
Απάντηση;
καλύτερα σιωπή...
η μπόρα ήρθε και
τα όνειρα ξεβάψαν στη βροχή...
Απάντηση;
κάθε σταγόνα να βρεί τον προορισμό της...
κάθε ένας μας αχτίνες
μες στη βροχή να ψάξει,
και για καλύτερη ζωή
κάθε σταγόνα στο μάγουλό μας να μην ξαναυπάρξει.
Και πάλι θα βρέξει...
να 'στε έτοιμοι...
τον ήλιο να βρείτε
μέσα στα σταυροδρόμια της ζωής.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
