Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Ως πότε;
 
Με τόσα αστέρια να μας κοιτάζουν...
με τόσα αθώα βλέμματα ανθών να μας χαιρετούν...
πώς μπορούμε φραγμούς να υψώνουμε στην ελευθερία;

Πόσο γαλάζιος ακόμα να βαφτεί ο ουρανός για ν' αγαπήσουμε;
Πόσο πιο ταπεινό πρέπει ν' ακουστεί το τραγούδι της δεκαοχτούρας
για να κοιταχτούμε ίσια στα μάτια;

Αυτά τα στάχυα που κουβαλούν την τροφή μας
είναι φτιαγμένα για όλους
κι όμως λίγοι τα κατέχουν.
Αυτός ο ήλιος που ανασαίνουμε
απλώνει τα μάτια του παντού
κι όμως κάποιοι καταδικάστηκαν στο σκοτάδι...

Όχι το σκοτάδι της ύλης των ονείρων
που χλευάζουν το άκοσμο...
όχι το σκοτάδι της πύλης του απείρου
και της ελπίδας των τάφων που περπατούν...

Μιλώ για την απόγνωση
εκεί που στο χαμόγελο των παιδιών
υψώνονται στοιχισμένες λεπίδες
και τα χέρια τους δεν έχουν πια φλέβες
να παίρνουν απ' την καρδιά όνειρα με αίμα.

Ας είναι...

Ίσως η απόσταση απ' τ' αστέρια να είναι μεγάλη ακόμα
και τα μάτια μας ανέτοιμα να βηματίζουν
στο κόκκινο και το χρυσό των λουλουδιών
ίσως ο ουρανός να μάχεται ακόμα το θάμπος του ορίζοντα
μέχρι να ενωθεί με τη θάλασσα,
τη θάλασσα που γεννηθήκαμε,
αυτή που καθρεφτίζει τον ήλιο
στο απύθμενο μέλλον,
ίδια με τη θάλασσα του σιταριού
που αιώνες τώρα πνίγει το δίκιο,
ίδια με τη θάλασσα των νεκρών αδελφών...

...στα κορμιά τους ,συντριβάνια της ειρήνης,
ζωντανοί ποιητές κόβουν σε άλικα τριαντάφυλλα
τον ουρανό που ξεχύνεται απ' τις πληγές τους
και τα μάγουλα των παιδιών για δες...

...ξανακοκκινίζουν!



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 10
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

novicever2@gmail.com
 
Μαυρομαντηλού
02-07-2015 @ 17:29
στα κορμιά τους ,συντριβάνια της ειρήνης,!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ζωντανοί ποιητές κόβουν σε άλικα τριαντάφυλλα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
τον ουρανό που ξεχύνεται απ' τις πληγές τους!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
και τα μάγουλα των παιδιών για δες...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

...ξανακοκκινίζουν!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::rock.:: ::rock.:: ::up.::
**Ηώς**
02-07-2015 @ 17:42
ίσως ο ουρανός να μάχεται ακόμα το θάμπος του ορίζοντα
μέχρι να ενωθεί με τη θάλασσα,
τη θάλασσα που γεννηθήκαμε,
αυτή που καθρεφτίζει τον ήλιο
στο απύθμενο μέλλον,
ίδια με τη θάλασσα του σιταριού
που αιώνες τώρα πνίγει το δίκιο,
ίδια με τη θάλασσα των νεκρών αδελφών......

η ποίηση ενώνει τον κόσμο και τον λυτρώνει ...
πώς μπορούμε φραγμούς να υψώνουμε στην ελευθερία;
ας μη σιωπάσουν ποτέ οι ποιητές!!!!! ::theos.::
Sofitsa
02-07-2015 @ 18:16
Έξοχο!
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
02-07-2015 @ 18:21
ΓΙΑ ΔΕΣ ΟΛΑ ΞΑΝΑΚΟΚΚΙΝΙΖΟΥΝ ::love.:: ::love.:: ::love.::
ΛΥΔΙΑ_Θ
02-07-2015 @ 19:03
::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
Angel D. Roger
02-07-2015 @ 22:54
::rock.:: ::theos.:: ::rock.::
nadin1974
03-07-2015 @ 08:49

...στα κορμιά τους ,συντριβάνια της ειρήνης,
ζωντανοί ποιητές κόβουν σε άλικα τριαντάφυλλα
τον ουρανό που ξεχύνεται απ' τις πληγές τους
και τα μάγουλα των παιδιών για δες...

...ξανακοκκινίζουν!

Κανένα ερώτημα
Κανένα δίλημμα
Δεν περνάει μέσα από κανένα ναι ή όχι
η ομορφιά της ζωής

΄΄ Με τόσα αστέρια να μας κοιτάζουν΄΄

::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Νικόλας Φ. Κοκρής
03-07-2015 @ 11:05
...ίσως ο ουρανός να μάχεται ακόμα το θάμπος του ορίζοντα
μέχρι να ενωθεί με τη θάλασσα,
τη θάλασσα που γεννηθήκαμε,
αυτή που καθρεφτίζει τον ήλιο...

--------------------------------------

το μόνο που κατ'εμέ εξηγείται
είναι το στοιχείο των υπερευαίσθητων
μέχρι παροξυσμού φωτοϋποδοχέων
των ματιών των αγριμιών , από την
αντικοινωνικότητα του περιβάλλοντος.
Οι άνθρωποι του είδους μας , έχουμε
τρεις (RGB) φωτοϋποδοχείς ,
που θα έπρεπε να είναι για τον εγκέφαλο
ότι και φώτα φρένων για τα αυτοκίνητα.
Δηλαδή καλό είναι να έχουμε πάντα υπό τον πλήρη έλεγχο
την αυξομείωση του φωτισμού στο χώρο μας
για διανοητική ομαλότητα. Τα μάτια ως καθρέφτης
της ψυχής (νους) , πρακτικά έτσι μόνο
λογίζονται ως τέτοια...

κατά τα άλλα ,

Πως να αφήσει ένα μυαλό που γεννήθηκε μωρό
που το πρώτο που ένιωσε κλαίγοντας
ήταν το πρώτο φως...
τέτοια , αναπόδραστη μνήμη , που γρήγορα
τη γνωρίζουν τα μάτια σαν το γλαυκό
της θάλασσας και το δειλινό μελί του ήλιου ;

::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Μ.Ελμύρας
03-07-2015 @ 17:48
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
ΒΥΡΩΝ
05-07-2015 @ 17:39
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο