| |
Τώρα που φεύγεις ποιητή
πάρε μαζί σου το κλειστό μου ροδοπέταλο
να το φυλάξεις στη δεξιά σου παλάμη
να κάνεις τα δάχτυλα τριγύρω του φυλακή
μη φοβηθώ, μη σκεφτώ πως σε χάνω.
Με απαλά βήματα πάρε τη στράτα ποιητή
ο ήχος τους τη πλάνη μου μη διώξει
πως ένα είμαι εγώ και συ μαζί
πρόσωπο, αίσθηση, σώμα και φωνή
μια ψυχή με δυο λευκά φτερούγια.
Φοβάμαι την εικόνα της φυγής σου ποιητή
εκείνη τη μορφή σου στο κάδρο
που ολοένα και μικραίνει
που κινείται αέναα μέχρι το μηδενισμό
μέσα στην αργία άφθαρτων χρωμάτων.
Δεν έχω λόγια ποιητή
τα ομοιοκατάληκτα μέσα μου πενθούν
και από πάνω τους η αποστάτης γλώσσα
την νίκη και την ήττα μου υφαίνει
κόμπος αδιαίρετος που τον φορώ για ρούχο.
Ας μείνει μέσα μου λοιπόν ετούτη η σιωπή
Ενός λεπτού σιγή για σένα θα κρατήσω
Φόρο τιμής που η ταπεινότης μου απέδωσε
Στην άδουσα, την ηρωική σου πένα
Την πίπτουσα γενναία στα πεδία των μαχών.
Πεσούσα και δαρμένη των άυλων, των σκιερών μαχών
Υπερασπίζουσα τις αιμόφυρτες στιγμές μου
Προστάτιδα όλων μου των βρυχηθμών.
Ας είναι ποιητή αιώνια η μνήμη της πένας σου
Της λεοντόκαρδης, της ηρωικής και της Αγίας!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
