| |
αξιοπρέπεια της μοναξιάς μου τελευταία
στα γόνατα να πέσω να παρακαλέσω
ν'αποτελειώσει όσα ξέμειναν τυχαία
στη μέση,γύρω και μέσα μου ας πονέσω
σημαδεμένος μ'ένα αλλόκοτο σταυρό
χωρίς να θέλω και να ξέρω η σιωπή γιατί
συγκλονισμένος στο δικό σου νόμο ζώ
δεν φταίω,ποιος το είπε να ξεχωρίσω τη φωνή
τ'αυθεντικό μου αίμα συνήθισα,τόχω χάσει
δος μου εσύ τ'ωραίο σου πρόσωπο τη νιότη
και φεγγοβόλησε η τρέλα να με λογαριάσει
πριν με πεί περίλυπη,αδέξιο προδότη
ανεξιχνίαστος πια βγαίνω στη σωστή μου τροχιά
λιγάκι παραξενεμένος που τόσο είναι απλή
καρβουνιασμένη η ζωή μου ριγμένη στα σκληρά
σα μια λάμψη φευγαλέα σε αδειανή σκηνή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
