| |
Τον έρωτα που αντίκρυσα ένα βράδυ,
κανένα σώμα μου δεν άντεξε να ζήσει,
μα θα απορρήσει η ψυχή μου κάποτε
και τα άδυτα θα ανοίξω τα απροσπέλαστα.
Έχουν ζωή αδιαπραγμάτευτη
οι απροσκάλεστες στιγμές,
θυμήσου, μάτια μου, πως σου το είπα.
Κι είναι το ιερό της θλίψης γεμάτο προσκυνητές.
Κι εγώ γνωρίζω μονάχα
τις καταπράσινες πεδιάδες του τόπου μου.
Εκεί μπορώ μονάχα
να γεύομαι με χείλη απλοϊκά.
Της νύχτας το κλεμμένο αίνιγμα,
κανένας δεν κατάφερε σωστά να λύσει,
μα να μιλήσεις στην ύστατη ανάγκη,
που νήματα υφαίνει αδιαπέραστα.
Έχουν χροιά μοναχική
οι αναπάντεχες αλήθειες,
θυμήσου, μάτια μου, πως σου το είπα.
Κι είναι της πόλης τα υπόγεια γεμάτα σάρκινους βωμούς.
Κι εγώ γνωρίζω μονάχα
τις αλλαγές των εποχών του τόπου μου.
Εκεί μπορώ μονάχα
το όνειρο να τρέφω απλοϊκά.
Του έρωτα το αγέρωχο παράστημα
κανένας ποιητής δεν μπόρεσε να υμνήσει,
μα να ρωτήσεις τον τελευταίο βάρδο,
που αγάπησε τη μούσα του ως τα έσχατα.
Έχουν τιμή ανυπολόγιστη
οι άξιες ώρες της σιωπής,
θυμήσου, μάτια μου, πως σου το είπα.
Κι είναι το μαγεμένο δάσος γεμάτο λάγνα ξωτικά.
Κι εγώ γνωρίζω μονάχα
τα φλογισμένα μεσημέρια του τόπου μου.
Εκεί μπορώ μονάχα
στη μνήμη να σε φέρνω απλοϊκά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
