| |
Ξέρεις κάτι, φταίω κι εγώ
όχι μοναχά εσύ
κι ας σε έκρινα τα βράδια
όταν ήμουνα παιδί
Ξέρεις κάτι, πώς να κρίνω
την ζωή που είχες ζήσει?
Πριν ο άνθρωπος γκρεμίσει
πρέπει ο ίδιος να ‘χει χτίσει
Έκανες μεγάλα λάθη
μα δεν άξιζα να κρίνω
έπαθα και έχω μάθει
δικαστής πια δεν θα γίνω…
Πιο μικρό ρολάκι έχω
του ανθρώπου μ’ ένοχες
έτσι εγώ σε συγχωράω
διαγράφω πια το χθες.
Και ζητάω από σένα
αν εκεί ψηλά μ’ ακούς
όταν έρθω να μην έχεις
ανοιχτούς λογαριασμούς
Κάναμε κι δύο λάθη
πληγωθήκαμε πολύ
Μα δεν διάλεξα τους ρόλους
που μας μοίρασε η ζωή
Ξέρω πια ότι σου μοιάζω
όσο και να με πειράζει
έχω όλα τα καλά σου
κι ότι άσχημο μου μοιάζει…
Ήταν η κληρονομιά σου
και το δώρο σου για μένα
ποιήματά σου όταν διαβάζω
νιώθω την δική σου πένα
Με την ίδια ακόμα γράφω
μα με το δικό μου ύφος
και σου λέω ρε πατέρα
η ζωή μας είναι ο στιχος!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
