πάλευα να βουτήξω στα σκοτάδια
σκορπίζοντς τον τρόμο
μα ξάφνου άκουσα ένα βουητό απο το δρόμο
που τον σκότωσαν και είδα τα σημάδια
ήταν εκείνος κι είπα τ'όνομά του με αγωνία
ριγμένος χρόνια μες στη γή
ξεχύθηκε απ'την αυγή σαν την αυγή
που όλο ζητάει αθανασία
χαμογελούσε για την παράξενη του μοίρα
όμορφος κι άτρωτος σαν θεός
λαχτάρας ξέσπαγε μέσα μου ο λυγμός
που ανάπνεα τα άφθαρτα του μύρα
μ'όλη τη νιότη ανέγγιχτη που νίκαε τον καιρό
ανέβηκε αγνάντια και σιμά μου
ήλιος απο παντού δεξιά φωτάει ζερβά μου
αλύγιστο το ρέμα βαθύ και μαντικό
ο νούς μου στο χαμόγελο λούζεται και θυμάμαι
μπαίνει το φώς εδώ είσαι αχώριστε αδερφέ
σα να μην έφυγες δε χάθηκες ποτέ
στο βήμα στη φωνή σου ,στο ύστατο σκαλί σου νάμαι
στον αδελφό μου Μιχάλη που σκοτώθηκε στις μάχες της
Κερύνειας 22/7/1974
