Ξημέρωνε του Άγιο Λιός γιορτάσιμη ημέρα
Κύπρος για σένα θάνατος σπαθιά και ξένα χέρια
χύμηξε δαίμονας κακός με τρόμο και φοβέρα
κλαίει απόψε η Παναγιά μοιρολογούν τ᾽αστέρια.
Ιούλης μήνας νύχτα καυτή......... λαύρα λιοπύρι
παρασκευής ξημέρωμα μοιραίο Κύπρος για σένα
ύπουλα εισέβαλε ο εχθρός τον θάνατο να σπείρει
φωνές χαμός φωτιά κορμιά στο χώμα απλωμένα.
Τ᾽αεροπλάνα σύννεφα στον ουρανό τον βάψαν γκρίζο
μοιάζει σαν Πάσχα φωτοβολίδες παντού στη γή
κλαμένα μάτια φόβος τα ζώνει Θεέ μου τι αντικρύζω;;
η Κύπρος στις φλόγες, βοήθα Χριστέ μου αιμορραγεί.
Σε ποιό βουνό να τρέξω εγώ σε ποιό δεντρί να σκύψω
π᾽έχω μάνα αδερφή κύρη γυναίκα γιούς και μια θυγατέρα
σε ποιό ξωκκλήσι να ταχτώ κι ο δόλιος να τους κρύψω
που σκίζεται ο ουρανός ηχούν σειρήνες στον αγέρα;;
Κρατά η μάνα το μωρό στην αγκαλιά τ᾽άλλο απο το χέρι
τρέχει η δόλια να κρυφτεί .......κάπου να καλυφτεί
μα πούθε να γύρει η έρημη ούτε κι αυτή δεν ξέρει
το χώμα κόκκινο βαθύ.........έχει πλέον πιά βαφτεί.
Φτωχέ μου κύρη γονατισμένος κλαίς το νεκρό σου παιδί
και μένεις πίσω ολομόναχος εσύ για να το θάψεις
Αχ!!Κύπρο μου σε λεηλάτησαν ποτέ δεν θά᾽ σαι λεύτερη γή
κι απο το χάρτη το μισό σου βιός εσύ θέ να ξεγράψεις.
Πύρινες γλώσσες της φωτιάς στήνουν τρελό χορό
το χαμό των εκκλησιών και των σπιτιών γιορτάζουν
κι εγώ μικρό παιδί και ορφανό παρέκει..... να θωρώ
δυό τούρκους αξιωματικούς μιά κόρη να βιάζουν.
Μανούλες στέκουν καρτερούν μήνυμα απο το γιό τους
χήρες με ξέπλεκα μαλλιά τάματα σε Άγιο κάνουν
γέροντες στέκουν αμίλητοι κοιτόντας χαμένο βιός τους
ένα δεντράκι για κάθε ψυχή,δυό χέρια στο χώμα βάνουν.
Εθέριεψεν η θάλασσα το κύμα στα βράχια ανταριέται
μιά μάνα στέκει εκεί και τραγουδά μοιρολογεί και κλαίει
τον άτιμο εχθρό και τα τσιφλίκια του η δόλια καταριέται
γυρνά ρωτάει το πέλαγος με δάκρυα για το Μιχάλη λέει.
Κατά μεσής Μεσόγειος σαν νύμφη η Κύπρος μοιάζει
που αντί για άσπρο νυφικό στα μαύρα την εντύσαν
το αίμα των κατοίκων της........ την έπνιξε κοχλάζει
την γλυκειά της ομορφιά οι εχθροί ας όψονται την γδύσαν.
