| |
Αποξηραμένα οράματα, απλωμένα σαν ρούχα
στην άκρη του καιμένου του μυαλού μου.
Κι ο καιρός σαν τα ηλεκτρόνια πέρα δώθε.
Αλίμονο να μην σου ανοιχτώ παραπάνω
και γίνουν όλες οι οπτασίες σου
μια κραυγή μεγαλύτερη από τον φόβο του Άδη.
Εγώ εξαιτίας σου σταμάτησα να γράφω,
άφησα τις σκιές να κοιμηθούν.
Δεν λογάριασα τα όνειρα, εκείνα τα μικρά ανθρωπάκια
που περπατάνε και χτίζουν δωμάτια στο μυαλό σου.
Ήρθα σε τόσο πόλεμο, πέσ'μου πως να τα σώσω.
Με τα όπλα που'χεις, με τα ταλέντα σου.
Εγώ πάντα ήμουνα μισόνεκρη,
αγνάντευα την σιωπή σαν μια θέα στον ήλιο.
Περιεργαζόμουν τα χέρια μου σαν όπλα,
να γράφουν,να γράφουν για να μην αντιδράσουν.
Εγώ έρωτά μου, τόσο πράσινο δεν έχω ξαναδεί.
Ποτέ δεν ένιωσα τον ήλιο πιο δικό μου.
Μα έρωτά μου η τύχη μου πάντα θα'ναι αυτή,
να περιμένω πολλά και να πληγώνω τον εαυτό μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
