| |
Απερηλόητη
Ήρθες και πάλι απρόσκλητη
Απερηλόητη, γυμνή,
Βουβή και αποσταμένη
Σαν τη νεράιδα του νερού
Που μοναξιά υπομένει
Την ώρα που τα σύννεφα
Μοιράζουν την σκιά σου
Στην πρώτη μέθη της βραδιάς
Ξυπνάνε τα όνειρα σου,
Στη λήθη με βυθίζουνε
Μα άγγελο θυμίζουνε
Και ‘γω χαμένος στις σκιές
Άφωνος, διχασμένος
Αιτίες ψάχνω μάταια
Βάλσαμο να τις φτιάξω,
Να φαρμακώσω τα όνειρα
Και πια να σε ξεχάσω
Μα τ’ όνειρα χαμένε μου
Ούτε γλυκαίνουνε στιγμή
Μα ούτε και πεθαίνουν
Έρχονται νύχτες άφωτες,
Νύχτες χωρίς αστέρια
Σαν τα νυστέρια του γιατρού
Και του κακού μαχαίρια
Κόβουν με λύσσα, με ορμή
Και την ψυχή κουρσεύουν
Και την αφήνουν περιττή
Αιμορραγούσα και χλωμή
Ήλιο και θάλπη να ζητεί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
