| |
Μεσημέρι , η ώρα τρείς. Μήνας Ιούλιος, ζέστη ανυπόφορη. Αλλά να, έχει κάτι δεντράκια καχεκτικά και εύθραυστα, πινακίδα ψαροταβέρνα, λουλουδάκια εδώ κι εκεί πολύχρωμα, σα κήπος, με μιά καλαμωτή απο πάνω. Παντού, τραγούδι τζιτζικίσιο, βλέπεις καλοκαίρι και αυτά τα αλάνια, σουρτουκεύουνε και κυνηγάνε τζιτζικίνες. Ούτε τα νοιάζει ο χειμώνας, σου λένε ποιός ζεί, ποιός πεθαίνει, μέχρι τότε. Ασε τα κορόιδα, τα μυρμήγκια και τους ανθρώπους, να τρέχουνε μες στο λιοπύρι. Εχει και μια κατάξανθη αλλοδαπή, το κατάστημα, σέρβις με ποδιά και δίσκο, ύψος έξι ναυτικά πόδια, ηλικία καμιά τριάντα παρά, βλέμμα άνετο τουριστικό, σα δροσούλα να μ έπιασε ξαφνικά, λέω, δεν κάθομαι ?
Αν είσαι Θεσσαλονίκη, σε πλακόστρωτη πλατεία, γύρω δέντρα, αλλά εσύ κεφαλιά, ντάλα ήλιος, κατακαλόκαιρο , βολεύεσαι όπου μπορείς.
Το κατάστημα, με διακόσμηση τύπου ''θέλω να γίνω πολύ κυριλέ'', αλλά δεν τα καταφέρνει. Πάντως να είμαι αντικειμενικός, υποφερτό σε γενικές γραμμές. Βαριές καρέκλες, τραπέζια μαρμάρινα, αλλά λείπει αδελφέ, το λεπτό γούστο, λείπει ο 'αιθέρας΄ που λέμε. Ε , να , ας πούμε εκείνη την βουβαλοκεφαλή δεν θα την έβαζα πάνω απο το τζάκι, ούτε εκείνον τον πρασινοκοκκινοκιτρινομπλέ, παπαγάλο δίπλα στην ταμειακή. Ισως και να μην έβαζα καθόλου εκείνο το τούλι που χωρίζει την κουζίνα απο το υπόλοιπο μαγαζί. Πιθανόν, να το γκρέμιζα και το μισό κατάστημα.
Ολα αυτά βέβαια, αν μπορούσα να κάνω υποδείξεις στον καταστηματάρχη. Προς το παρόν, αρκούμαι στα γκριζοπράσινα μάτια της προφανώς φιλήδονης εξωτικής ύπαρξης που με πλησιάζει, σχεδόν απαγορευτικά κοντά.
-Γκειά σας....τι τέλιτι να πάριεις ? Νάζι ? βαθμοί οκτώ με άριστα το δέκα. ''Κάρφωμα '' στα μάτια ? Να λές μάτιασε με , ν αγιάσω.
-μπορώ να σε πάρω και να φύγω ?......ισα που ψέλλισα....το άκουσε όμως η εξώτικ γούμαν...
-χαχαχαχαχα...σκάει ενα γέλιο, και μου δείχνει δυό σειρές αδελφέ μαργαριτάρια , δόντια άσπρα , λευκά, χιόνι στη σειρά, λές και τα βαλε εκεί, κάποιος, μετρημένα με χάρακα. Κοίτα ρε που μ έστειλε ο Θεός να κάτσω.... Πλάκα μου κάνει να δείς, ο Ύψιστος ο Αρχιμάγκας. Τέτοιο χαμόγελο είναι που λύνει πολιορκίες σε κάστρα...οχι τώρα εμένα, που είναι όλες οι πόρτες ορθάνοιχτες....Λύθηκαν γόνατα , χέρια, μ έπιασε και τ αυχενικό.
-Οτι θέλεις φέρε...οτι θέλεις βάλε...είμαι μόνος και σε λίγο, θα έρθει κι άλλος ένας αλογομούρης....
-χαχαχαχαχα, δεύτερο γέλιο, γάργαρο, ακόμη πιο ανεπιτήδευτο απο το πρώτο....
-Οτι τιέλω ?
-Ναι αστέρι , οτι θέλεις.... αμα θές μπές κι εσύ στο πιάτο, να αρχίσω να σε δαγκώνω, να δούμε που θα καταλήξουμε.
-χαχαχαχαχαχα, νταγκώσει εσύ εμένα ?
- μωρέ μπες εσύ στο πιάτο, και δε θα μείνεις αδάγκωτη πουθενά.....
Φεύγει πρός την κουζίνα και γελάει μόνη της, χωρίς να γράψει τίποτε στο τεφτέρι της. Γυρίζει και πίσω, κλεφτοκοιτάει κιόλας, χαμογελώντας.
-Αμάν επιτυχία ...σιγομουρμουρίζω.
Εκεί , που προσπαθώ να εξοικειωθώ οπτικά με το περιβάλλον κι έχει αρχίσει να μ αρέσει,
έρχεται μπροστά και παρκάρει με τη μία. Οδηγός μπράβο και αριστούχος ο τύπος.
Γκρί μερσεντές, σαλόνι λευκό δέρμα, αλκαντάρα, ζάντα αστέρας ακτίνες πέντε, λάστιχο λόου προφάιλ, φούλ μιζανπλί και τσικιτάκ όλο τ αμάξι, γυάλισμα βγαλμένο λές απο πλυντήριο.
Τώρα εγώ, αν βλέπω τέτοιο αμάξι , βγάζω κι εγώ τα συμπεράσματά μου. Καλοπροαίρετα πάντα. Κι όταν κάνω λάθος, ζητάω συγνώμη, μάγκες.
Η παρέα ηλικιακά, γύρω στα σαράντα, σύν πλήν, πέντε.
Ο ένας, ο πιλότος, μετρίου αναστήματος, χοντρός, με χοντρά γυαλιά και μούσι, να είναι ασσορτί. Ντύσιμο άνω του μετρίου, φέρνει και λίγο πρός κουκουέ, αλλά βάσει ντυσίματος, μάλλον με καπιταλιστικές τσέπες, φουλάρι ελαφρύ , πουκάμισο λακόστ θαλασσί, απέξω ριγμένο, μακρυμάνικο, μαζεμένα μανίκια ως αγκώνα, παντελόνι χρώμα λαδί, ύφασμα, απ το καλό. Παπούτσι μπορντώ, παντοφλέ, χωρίς κάλτσα. Μάλλον ιδιοκτήτης τριών ή τεσσάρων φορτηγών δημοσίας χρήσης, απο κείνα με τις δεκαοκτώ ρόδες, που κουβαλάνε κοντέινερ.
Ο άλλος κοντός, αδύνατος, ακούρευτος, αξύριστος. Πουκάμισο επίσης, αλλά πανεράτο, απο κείνα τα κινέζικα, σα πλαστικό. Χρώμα προς το κίτρινο, κοντομάνικο. Παντελόνι σκούρο, χωρίς ζώνη. Παπούτσι αθλητικό νο νεϊμ, λευκό παλιά , τώρα γκρί. Μάλλον οδηγός φορτηγού, μπορεί και πρώην τσομπάνος, ίσως καινούριος στην εταιρεία, για αυτό και το τραπέζωμα.
Ο τρίτος πιο κοντός και πιο χοντρός, απο τον πρώτο, εξίσου ακούρευτος με τον δεύτερο, αλλά ξυρισμένος, φοράει, πορτοκαλί κοντομάνικο μακώ μπλουζάκι και απο πάνω γιλέκο με διαφημιστικό μήνυμα ΡΕΚΤΙΦΙΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ . Απο κάτω τηλέφωνο και διεύθυνση. Αυτός δεν χρειάζεται συστάσεις, κάνει μπάμ, συνεργείο φορτηγών, πασών των Ρωσιών, παντός καιρού , επισκευάζει μέχρι και περιστέρια, αν δεν μπορούν να πετάξουν.
Φωνές, γέλια δυνατά, διάλογοι τύπου 'ρε μαλάκα' , ' όρθια την γάμησα που λες' και τέτοια υψηλά επίπεδα κουβέντες, καταλαβαίνεις, οτι η παρέα είναι μέχρι μεταπτυχιακό στη μαλακία, μπορεί και διδακτορικό.
Πάει κι η κοπέλα να πάρει παραγγελία , αρχίζουν πάλι τα μούτρα, 'τι γκομενάρα είσαι συ ' ,' τι μανάρι εισ εσυ' , 'δες Φώτη κώλο, η καριόλα ' ,'τι κωλάρα είν αυτή μάνα μου ' και διάφορα άλλα τέτοια, πολύ περιεκτικά αλλά καθόλου κόσμια, σχόλια.
Κάνει αυτή οτι δεν ακούει, αλλά τι το θές, μου χαλάσανε κι εμένα τη ''δουλειά'' μου, την ήσυχη και με χιούμορ, τρέχει μέσα η εξώτικ, κάγκελο, του λόγου μου. Για δες ρε , τα χελωνονιντζάκια, τι ζημιές κάνουνε. Είναι δυνατόν να λές στην γυναίκα -όποια και αν είναι - '' τι κωλάρα ειν αυτή '' και να περιμένεις απάντηση, ρε τενεκέ ? Ρε να μην υπάρχει, μιά αστυνομία κοινής αντίληψης, να τους πάιρνει μέσα, κάτι τέτοιους. Και πάνω που μου χαμογελούσε, πίσω απο το ψυγείο η κούκλα. Μπορεί και να μου φάνηκε όμως....
Έρχεται τώρα , ο δικός μου , ο αλογομούρης που περιμένω. Όνομα Στήβ. Φάτσα, κάτι μεταξύ σουλτανίνας και παλιού τζόκευ, στον Ιππόδρομο, στο Φάληρο. Ρυτίδα φούλ , πατημένα τα σαρανταοκτώ. Λέει σαράντα ετών, όταν τον ρωτάνε, ευγενικά.
Φωνή σπηλαιώδης, λαρυγγίσια μερικές φορές. Μακρουλοπρόσωπος , μελαχροινός, εκείνο το γυφτέ το λαδωμένο, μαλλί εκείνο το ούτε σγουρό, ούτε ίσιο, κοντά κουρεμένο, πατημένο στις άκρες. Με χιούμορ ο τύπος, αλλά αντιλαμβάνεσαι μια αχώνευτη φιδίσια γυαλάδα, στην εμφάνιση του, είσαι συγκρατημένος και καλά κάνεις, δεν έχουν μπέσα, τέτοιοι. Πουκάμισο σατέν μαύρο, μανικετόκουμπο ασημί με μπλέ σκούρο, παντελόνι λινό, γκρί ποντικί. Μοκασίνι , μπλέ σκούρο με μεταλλική τόκα, στυλάτη μπροστά. Κάλτσα γιόκ. Το ντύσιμό του καλό, με γούστο, προσεγμένος όπως πάντα ο Στήβ. Κι όμως, παλιοχαρακτήρας ακέραιος, πέραν πάσης αμφιβολίας.
Τον ξέρω απο παλιά τον χελωνόμαγκα, απο τότε που ήμουν ανυποψίαστος.
Και δουλειά του έδωσα και λεφτά του έδωσα. Και δανεικά, τού έδωσα, αγύριστα, όπως ήταν αναμενόμενο. Τον εμπιστεύτηκα κάποτε, ήπιαμε και φάγαμε, μυρίσαμε και κάτι ρίγανες μαζί, ένα φεγγάρι. Αμα όμως, είσαι κουπουκλεμές, ότι και να γίνει, δεν αλλάζεις. Και δεν είχε κανένα λόγο ο Στήβ, για να αλλάξει. Πέρασαν τα χρόνια, είχα να τον δω καμμιά δεκαετία. Οσο είχα να ακούσω ή να δω, την πρώην γυναίκα μου.
Χτυπάει μια μέρα το τηλέφωνο, ήταν ένας άλλος βλαβερός, απο τα παλιά....
-Γειά.... διστακτικά..
-γειά , απαντώ σε αναμονή. Δεν κατάλαβα την φωνή. Πολλά χρόνια, ξέκοψα κι απο τέτοιους.
-δεν με κατάλαβες ? ρώτησε με απορία,
- οχι. ποιός ? ...
- ο Ρούλης είμαι....
-α. τι κάνεις ? κοφτά και κάπως, εγώ, γιατί, είχαμε και ανταλλαγή παλιά κάτι γροθιές, με τον συγκεκριμένο καθικάνθρωπο.
-φιλαράκι, πήρα να σου ζητήσω συγνώμη, να ούμε.
-....... αφωνος εγώ. Αν πήρε ο Ρούλης να ζητήσει συγνώμη , είναι σα να σου βάζει τυρί στη φάκα, ο μυοκτονίες και απεντομώσεις.
-έκανα, Γιάννενα, καθαρά, αλέ και βγήκα, ολα καλά. Πήρα να ζητήσω συγνώμη και να σου πω οτι σε ψάχνει ο Στήβ. Το τηλέφωνο σου μου το δωσε η πρώην σου.
-............... εξακολουθώ άφωνος. Με παίρνει τηλέφωνο κάποιος, δέκα χρόνια μετά , μου θυμίζει ότι θέλω να ξεγράψω απο το μυαλό μου και σε δέκα δευτερόλεπτα, έχει αναφέρει ονόματα που μου φέρνουν εικόνες, που θέλω να μην υπάρχουν. Το τηλέφωνό μου, του το έδωσε, η πρώην γυναίκα μου. Πού βρέθηκαν ? Από πού επαφή ? Ας είναι....
-Μάλιστα. Ηρεμα και αργά. Τι θέλεις Ρούλη ? Η συγνώμη σου ειναι οκ....τα έχω ξεχάσει όλα. Δεν έχω θέμα μαζί σου, να είσαι καλα. Τι με θέλει ο Στήβ ?
-Εχει κάτι επιταγές απ την πρώην σου. Αλλά οι επιταγές, είναι δικές σου φίλε. Της εταιρείας σου.
-δικές μου επιταγές ? απο πού τις βρήκε ο Στήβ ?
- δεν ξέρω και δε ρώτησα. Να του δώσω το κινητό σου να μιλήσετε ?
-.......Δώστο...είπα αμήχανα.
-εντάξει φίλε, ίσως θέλεις να πιούμε κανένα ουζάκι κάποια φορά, ε ?
- κάτι θα κάνουμε ρε συ, απάντησα βαρυεστημένα, για να καταλάβει ότι δεν ήθελα. Έκλεισα με αηδία, το κινητό αρνούμενος και την εικόνα στο μυαλό μου, του ανθρώπου αυτού.
Τι έγινε πάλι ρε γαμώτο ? Σκέφτηκα αναστατωμένος. Πού βρέθηκαν πάλι, δικές μου επιταγές ?
Δεν πρόλαβα να τελειώσω τις σκέψεις μου, όταν ξαναχτυπάει το κινητό.
-Ναι. απαντώ μονολεκτικά, σχεδόν νευριασμένα, χωρίς να ξέρω ποιός είναι στην άλλη άκρη.
-Ελα , φιλαράκι μου, τι κάνεις ? Φωνή μπασαδούρα, σήμα κατατεθέν. Στήβ λε κοπρίτ. Η Αυτού Μεγαλειότης, ο βασιλιάς της κουράδας, σκέφτηκα.
-Στήβ ? ρώτησα , λές και δεν ήξερα....
- Καλά είσαι πλάνετ ? Μόνο αυτός με φώναζε έτσι , ρε το αρχίδι.
-Καλά είμαι εγώ. εσύ πώς πας ? απαντάω με κρατημένα τα νεύρα μου, αλλά με καταλαβαίνει.
-Ιδιος είσαι ρε , ακόμη δεν ελέγχεσαι ε? Θυμάσαι ? τα παλιά μας ?
-Ρε Στήβ , για πες ρε συ, τι έγινε και με ψάχνεις ? με πήρε κι ο Ρούλης. Που με θυμηθήκατε ?
-Αδελφέ απο κοντά θα σου τα πώ. Σου έχω ενα δώρο για σένα, με μια πολύ μεγάλη συγνώμη.
-Πότε θέλεις να βρεθούμε ?
-Πότε μπορείς ?
-Και σήμερα η και αύριο μεσημέρι αν θές.
-Αύριο κάπου να βολεύει, μόνο άσχετα να είναι , ντεκολτέ μέρος, να μην έχει γνωστούς.
-Ανατολικά τότε...
-Εντάξει, μιλάμε αύριο πρωί για σίγουρα.
Τώρα για να θέλει ο Στήβ, να βρεθούμε και να μου έχει και δώρο, να ζητάει κι αυτός συγνώμη, κάτι συνέβη. Αλλά πώς συνδυάζονται όλοι αυτοί ? Στήβ, Ρούλης, πρώην ? Δύο συγνώμες, τρία πρόσωπα , πού τα έχω κάνει χί, δώρα, επιταγές. Ρε, τι γίνεται ? Κι αρχίζουν να έρχονται εικόνες αδελφέ. Εικόνες που έθαψες, που υποσχέθηκες με δάκρυα στα μάτια, ότι δεν θα ξαναδείς, στιγμές που δε θέλεις να ξαναζήσεις. Ας είναι όμως, αντιμετωπίσιμοι είναι Θεέ μου , δώσε μου δύναμη, μόνο να είμαι ήρεμος.
Ετσι λοιπόν, νάμαι να κοιτάω την εξώτικ που πλησιάζει, την αφήνω να παρασέρνει το μυαλό μου, ενώ φτάνει, με τα πρώτα πιάτα. Εχει έρθει άλλη μία φορά , έφερε ποτήρια και νερό. Δεν παρήγγειλα ποτό γιατί δεν ήξερα τι θέλει να πιεί ο καλεσμένος πρώην φίλος.
Μπροστά μου κι ο Στήβ ο αλογομούρης. Σηκώνομαι, χειραψίες, σταυρωτά φιλιά διπλά, όπως οι Ρώσοι. Είναι πιο χοντρός απο παλιά.
- Πάχυνες ρε, κουτσαίνεις και λίγο, μου είπαν για το ατύχημα, ρωτούσα για σένα εγώ. Λένε, έφυγες , έγινες γκράν, λέει και με κοιτάει στα μάτια....
- τίποτα δεν εγινα, ρε συ...
- γιατί το λές αυτό πλάνετ ? μου μιλάει έτσι, με το παρατσούκλι, για να δεί αντιδράσεις.
-γιατί έτσι είναι ...και δεν κινούμαι , είμαι ατάραχος, μόνο τον κοιτάω . Καταλαβαίνει, οτι δεν θέλω να πώ και πολλά, σχετικά με το τι ασχολούμαι.
Πηγαινοέρχεται και το αστέρι το βαλτικό, Λιθουανία μεριά, άκουσα που την ρώτησε ένας απο τούς δίπλα, γυναικάρα είπαμε, αλλά με βλέπει συννεφιασμένο και σοβαρό με τον ''φίλο '' και με κοιτάζει κάπως απορημένα...
- ιάσου, τι να σι φιέρου? ρωτάει τον Στήβ, η κοπέλα, με το μαργαριταρένιο το χαμόγελο. Στο τραπέζι είναι ήδη μια σαλάτα και ένα πιατάκι με μεζέ, για ούζο.
-Κρεατικά ετοιμάζεις? Ρωτάει ο Στήβ, την κοπέλα.
-Ουότι τέλιτε, μπουορώ να ιτοιμάσου.....
Και αρχίζει ο νηστικός, να παραγγέλνει, ρε μάγκα. Φέρε, φέρε, φέρε, λες κι είχε να φάει δώδεκα μέρες. Παίρνει γραμμή οτι τον κοιτάω γουρλωμένος,
-Δεν πεινάω πολύ φιλε, για να χορτάσει το μάτι , παραγγέλνω, και γελάει.
Πάλι κρατιέμαι, να μην του χώσω καναδυό απανωτά κροσσέ, σφυρίζω κιόλας, να ξεθυμάνω.
- δεν είμαι ζεστός σήμερα ρε, εχω ισα για μπρός πίσω, μη ξηγιέσαι έτσι . Κουβέντες λογικές, καθαρές, νομίζω. Ξέρει οτι θα πληρώσω εγώ, λόγω ''δώρου'' που φέρνει. Αμα όμως το άτομο, είναι μεγαλωμένο καλντερίμι και λειτουργεί πούστικα, ούτε τα σατέν , ούτε οι κορδέλες και οι φιόγκοι, τον κάνουν άνθρωπο. Τέτοιοι , σέβονται και φοβούνται μόνο τη δύναμη, τον πόνο.
Ελα που μαλάκωσα όμως, ρε σεις. Δε μου πάει το χέρι πλέον. Σκέφτομαι, θα τον πάρουν τα αίματα μες τα πιάτα, άστον .
Η κοπέλα είναι γρήγορη και αρχίζει να φέρνει σιγά σιγά, την παραγγελία του Στήβ.
- Θυμάσαι που όταν θέλαμε πληρώναμε και όταν δεν θέλαμε μας κερνούσαν ? Λέει και ξεχειλίζουν ψωμιά απο το στόμα του. Τρώει γρήγορα, βιαστικά, πηρουνιές μεγάλες, σαν να φοβάται μη δε προλάβει να φάει....σα να τις κλέβει τις μπουκιές......
-οχι. Τα ξέχασα αυτά. Δεν θυμάμαι κάτι. Σκαλίζω στο γεμάτο πιάτο μου, με το πηρούνι.
Συνειδητοποιώ ότι δεν έχω όρεξη πλέον. Μόνο ακούω το πλάτ, πλάτ, απο τα χείλη του γυφτο Στήβ.
-α.αα...πλάτ, πλάτ, πού λές φίλε.... η δικιά σου...σε έκλεβε...
Το στόμα του μια μπετονιέρα.....που ξεφεύγουν πρός όλες τις κατευθύνσεις κομμάτια, αυτού που αλέθει.....
Μιά αηδία....μπορεί και δύο. Και περνάνε βιού μάστερ απο μπροστά μου , πάλι εικόνες με δαύτον, με άλλους τότε 'φίλους'. Με την πρώην. Τελικά ήμουνα πολύ βλάκας...Μόνο να τον δείς να τρώει, καταλαβαίνεις ότι, δεν είναι άνθρωπος. Τι δουλειά είχα εγώ, μ αυτούς ?
- το ξέρω Στήβ. Για αυτό και χωρίσαμε. Δεν είναι καινούριο αυτό.
-δεν σου έκλεψε τότε, μόνο μετρητά. Σου πήρε και αρκετά φύλλα επιταγών , τα οποία κυκλοφορούν μέχρι σήμερα, με την μορφή εγγυήσεων. Καταλαβαίνεις, τι μπορεί να συμβεί αν φτάσουν σε χέρια, που θα θελήσουν να εισπράξουν, απο σένα ?
-και τι εχω, που μπορεί να εισπράξουν ?
-φίλε, μη παίζεις μ αυτά. Λέει ο Στήβ, πολύ σοβαρά τώρα. Είμαι με 'ομάδα' εδώ και καιρό. Εισπράτουμε ακάλυπτες και γραμμάτια. Και γενικά ασχολούμαστε με μαδημένους. Παίζει και καμιά ανατίναξη φοβιστική, κανένα χόντα σιβίκ, να ξέρουν ποιοί είμαστε.
-Μπράβο ρε, προχώρησες....τι θέση έχεις εσύ στην 'ομάδα' ? είπα κάπως ειρωνικά.
-'ανοιχτήρι' είμαι.... αδελφέ μην ειρωνεύεσαι....με τους 'μελαχροινούς' είμαι.
-Μάλιστα.....είπα ατάραχα.
Δύσκολα πράγματα, σκέφτηκα...'μελαχροινοί' ή 'σκούροι' σημαίνει ειδικές περιπτώσεις. ΄Ατομα μέσα στίς φυλακές, κάνουν κουμάντο και εντολές και οι έξω πραγματοποιούν. Αν σου χρωστάει κάποιος, βρίσκεις τον Στήβ, που είναι 'ανοιχτήρι', δηλαδή ανοίγει γνωριμίες, 'πιάνει πόρτες' και με αυτόν που χρωστάει και με αυτόν που έχει να παίρνει λεφτά. Και ανάλογα ποιός έχει , παίρνουν και απο τους δύο. Δουλειές με πολλά κυβικά υπόκοσμο, απειλές, εκβιασμούς, ξυλοδαρμούς και άλλα πολλά.
Στημένη δουλειά κάθετα, δομημένη σαν εταιρεία, με μικρό στρατό μπράβους, με λογιστές, με δικηγόρους, με απ όλα.
Πολλές φορές με συμμετοχές, απο διαφορετικά επίπεδα του υπόκοσμου. Μπλέκουν ποινικοί με ληστείες, μπλέκουν μεγαλύτερα τονάζ ποινικοί με δολοφονίες, με συμβόλαια.
Αν χρωστάς σε αυτούς, δε σε ξεπλένει ούτε ο πρωθυπουργός. Αν δεν έχεις λεφτά , έχεις όργανα , γίνεσαι ''εθελοντής'' δωρητής, για παράδειγμα νεφρού και εξοφλείς την υποχρέωση.
Ρε την ακατανόμαστη, που θα με μπλέξει πάλι, σκέφτηκα με ανησυχία.
-να σε προστατεύσω θέλω καρντάσι, κάνει χαμηλόφωνα ο Στήβ, ενώ σκουπίζει την αξύριστη φάτσα του με την χαρτοπετσέτα. Τα κομματάκια απο την χαρτοπετσέτα, που κόλλησαν πάνω στο ιδρωμένο πηγούνι και δίπλα απο τα χείλη του, κάνουν να φαίνεται πολύ αστείο αυτό που μου λέει. Ακου να με προστατεύσει.
- για πες λοιπόν...τι δώρο μου έχεις, γιατί μου ζητάς συγνώμη και πως θα με προστατεύσεις ?
-εντάξει λοιπόν πλάνετ, για ολα μας τα παλιά , για οτι περάσαμε.
Πρώτον, πάρε αυτές τις επιταγές, τις έκλεψα απο το σπίτι της πρώην γυναίκας σου. Στις δίνω, να τις έχεις, για να μην έχεις πρόβλημα. Κάνε το άθροισμα , είναι διακόσιες πενήντα χιλιάδες ευρώ καρντάσι. Με ανοικτές ημερομηνίες. Ηταν έτοιμα τα φύλλα, για δώσιμο. Θα έπαιρνε στο χέρι πενήντα χιλιάρικα. Σε ψάξαν οι δικοί μου, με το ΑΦΜ σου και βρήκαν, οτι έχεις. Αδελφέ ελπίζω να καταλαβαίνεις, απο τι γλύτωσες.
Δεύτερον, γαμούσα την πρώην γυναίκα σου, δύο χρόνια αφού χώρισες, και μέχρι προχτές που κατάλαβα τι πατσαβούρα είναι. Είχα κλειδιά απο το σπίτι της στο κέντρο και αυτή απο το δικό μου στο Πανόραμα. Για αυτό και σου ζητάω συγνώμη , πέφτοντας στα γόνατα αδελφέ. Είναι ο διάβολος αυτή φίλε,δε θα σου το κανα ποτέ αυτό.
Τρίτον, επειδή σε μισεί και θέλει το κακό σου , να ξέρεις , έχει κι άλλες επιταγές, στην έχει στημένη, με τον Αγκίμι απ τα Σκόπια. Ο Αγκίμι είναι φυλακή Οχρίδα, αλλά έχει άκρες εδώ. Διαβατά,Γιάννενα,Δομοκό. Βγαίνει τα Χριστούγεννα , και πηγαινοέρχεται σα Βούλγαρος. Αυτός κάνει 'δουλειές' δικές μας εδώ Θεσσαλονίκη. Αυτός θα σε αναλάβει εσένα. Αυτοί τις επιταγές θέλουν, να έχουν 'πάτημα'. Πάντα μου έλεγε όταν μιλούσαμε για σένα ΄΄ η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο αγαπητέ''.
-.................. Άλαλος, τα έχασα. Στην προσπάθεια μου να κρατήσω την ψυχραιμία μου, μετά απο αυτές τις ριπές αλήθειας, έσπασα και το κοντό ποτήρι σωλήνα, που ήταν μισογεμάτο με ούζο, καθώς το κρατούσα, στο δεξί μου χέρι.
Ποιά ψυχραιμία, ποιά ηρεμία, αναστατώθηκα. Το στομάχι μου δέθηκε κόμπος, μου ήρθε να κάνω εμετό. Οι διπλανοί , συνεχίζουν να γελάνε και μιλάνε δυνατά, στον κόσμο τους, η Λιθουανή είναι κάπου πίσω απο τον μπουφέ και με παρατηρεί. Σού λέει αυτός, πως απο χαμογελαστός έγινε έτσι χάλια ? Πραγματικά σηκώθηκα να πάω τουαλέτα, ζαλιζόμουνα, έπρεπε να κάνω εμετό. Με πονούσε φοβερά το στομάχι μου τώρα. Ούτε είδα οτι έσταζε αίμα απο τον δείκτη μου, ευτυχώς όχι πολύ. Πήρα μια χαρτοπετσέτα το τύλιξα, εντάξει.
Προχώρησα και την ρώτησα πού είναι η τουαλέτα. Απο το ύφος κατάλαβε, ότι κάτι συμβαίνει. Είδε και το δάχτυλο μου ματωμένο κάτω απο το χαρτί, τρόμαξε.
Τουαλέτα με προθάλαμο, νιπτήρες τρείς, πόρτες αντρικές δύο, πεντακάθαρα όλα. Πήγα μέσα κατέβασα το καπάκι απο την λεκάνη και κάθησα. Δεν ξέρω πόσος χρόνος πέρασε, όταν ακούω χτύπημα στην πόρτα.
-ίσι καλά ισίς ? Ακουούς ? ίσι καλά ? Με αγωνία ρε, κοίτα να δείς η ανατολικιά, ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο.
-καλά είμαι αστέρι μου....καλά είμαι τώρα , πού ήρθες...σε ευχαριστώ πολύ, που είσαι εδώ. Τι να πω, ρε σείς. Δεν είχα όμως, χώρο στο μυαλό μου, για να μου κάνει εντύπωση, εκείνη την ώρα.
-ιδουώ ίμι ιγουώ. τέλιτε κάτι ?
- όχι σε ευχαριστώ, βγαίνω. Μιλάω και πιάνω το κεφάλι μου, βουίζουν τα αυτιά μου, δεν πήρα και τα χαπάκια για την πίεση, μαζί μου γαμώτο. Ενα ενα, τα σκέφτομαι. Δεν ξέρω πόσο έμεινα εκεί μέσα καθισμένος.
Όταν βγήκα, βρήκα την Λιθουανή να κάθεται με τον Στήβ. Σαν να έλαμψε το πρόσωπο της, όταν με είδε. Δεν έδωσα σημασία. Μετά απο τέσσερα πέντε απανωτά ριξίματα νερού στα μούτρα μου, έδειχνα μάλλον καλύτερα.
Κάνει να σηκωθεί, για να καθήσω, την κρατάω,
- μείνε ... μη σηκώνεσαι....είπα απαλά , δεν ήθελα να τρομάξει....
-φουνάζει μπάρμπας με γιαλιά χουντρά ,πάου ικί ,τα να ξανάρτου. Είπε με μια προφορά, που δεν μπορείς να μη χαμογελάσεις.
Φωνάζει ο χοντρός , χτυπάει και τα χέρια , κλαπ κλαπ , κατάααστημαααα , έλα ρεεε που είσαι ?
Αθελα μου τον βλέπω, για δευτερόλεπτα, κοιτιόμαστε. Είναι σίγουρος για τον εαυτό του, το βλέμμα του, μου λέει '' τι θέλεις ρε ? αντε και γαμήσου '', νομίζει λόγω κιλών, δεν θα σηκωθώ.
-κάτσε εδώ πλάνετ.....και μου πιάνει τον αγκώνα, ο Στήβ που κατάλαβε....
-οχι δεν ειχα σκοπό ......είπα, ήρεμα τελικά. Και σκέφτομαι , δε σου φταίει ο άνθρωπος....τι θες τώρα αστυνομίες και περιπολικά? δεν σου φτάνουν, τα θέματα που έχεις ?
- φίλε για να εξιλεωθώ και να είμαι εντάξει μαζί σου , θα σε βγάλω απο την καταιγίδα εγώ. Μιλάει με αυτοπεποίθηση ο Στηβ ο 'φίλος' μου.
-Πως ρε Στήβ ?
-Θέλεις να σου κλεισω ενα ραντεβού με τον δικηγόρο τον δικό μας? Πας, λές απ τον Στήβ έρχομαι, μιλάς, δεν χρεώνεσαι. Παίρνεις συμβουλή και πράτεις ανάλογα.
-Δεν είναι κι άσχημη ιδέα, αλλά πες μου ρε, πως εσύ, μ αυτήν? ήθελα να ταξινομήσω τα πράγματα στο μυαλό μου.
-Φίλε είναι σατανάς η γυναίκα , δεν παίζεται. Τυχαία είχαμε βρεθεί σε κάτι εγκαίνια. Την θυμόμουν που μου την είχες γνωρίσει, τότε εσυ, στο γάμο σας. Με ρώτησε με τι ασχολούμαι, της είπα εισαγωγές, είδη διάφορα. Μου ζήτησε τηλέφωνο , με πήρε μετά απο δέκα μέρες. Βγήκαμε μου είπε για σένα , τα χειρότερα, την έδερνες , την κακομεταχειριζόσουνα, ότι μπορείς να φανταστείς μου είπε. Με είχες ξεκόψει κι εσύ. Την πίστεψα.
Αδελφέ ήμουν μαζί της για οκτώ χρόνια. Τώρα κατάλαβα, τι διάβολο είχες και μετά απο σένα εγώ. Λοιπόν, αντιλαμβάνεται οτι υπάρχουν μπικικίνια σε αφθονία, είχα και ένα 'ριχτάδικο' Αθήνα Νέα Σμύρνη, κονομούσα, και τάβαζα σε εισαγωγές, Κινέζικα και Ιταλικά είδη δώρων. Έφερνα και κάτι 'πιθήκους' αλλά λίγα.
Αμα λέει ριχτάδικο ο Στηβ, εννοεί κόλπα με πλαστές επιταγές, μαιμού τιμολόγια, εικονικά στοιχεία, γενικά προπονείται για διακόσια χρόνια φυλακή, αλλά δεν λέω τίποτα, να δω που θα φτάσει. Νόμιμα τα κουκιά λοιπόν, ομίχλη οι άλλες οι εταιρείες, μία σωστή.
Συνεχίζει, μιλώντας γρήγορα, τρώγοντας ταυτόχρονα. Η Σίλα- η πρώην ντε- το κατάλαβε το έργο, αδελφέ και άρχισε να θέλει κι αυτή εταιρεία δική της , αλλά με άλλο 'μπροστινό'. Βρήκαμε ενα βλήτο, μια υπηρέτρια, που ήθελε να γίνει πρόεδρος σε Ανώνυμη Εταιρεία, την βάλαμε αρχηγό, αποτέλεσμα. Το βλήτο χρωστάει ενάμισι κατομύργιο ευρό , Εφορία, σουρντά, μουρντά, παντού σε ότι μιλάει ελληνικά. Τώρα το παρτάλι η Σίλα , δεν χόρτασε και ήθελε να την εκβιάσει και απο πάνω, ρε συ, την γυναικούλα. Επειδή την είχε πρόσληψη υπάλληλο στο ΙΚΑ, την εκβίαζε οτι θα την έκανε καταγγελία, αν μιλούσε στην αστυνομία.
Εκεί που είμαι αραχτός σπίτι στο Πανόραμα , έρχεται ενας κακομοίρης και χτυπάει την εξώπορτα. Κάμερα απο μέσα, βλέπω, μούρη άγνωστη.
-Ποιός είσαι ?
-Καλησπέρα, είμαι ο άντρας της Τούλας, απο την ΦΙΧΙΨΙ ΑΕ, θέλω να σας μιλήσω κύριε.
-Εντάξει, ανοίγω.
Περνάει μέσα το ανθρωπάκι ρε φίλε, εβδομήντα και, ρακένδυτος, χάλια, τον λυπήθηκα. Νόμιζε οτι η Σίλα είναι γυναίκα μου. Και αρχίζει να λέει, να λέει, να λέει αδελφέ. Δάκρυσα. Ποιός? εγώ, ο Στήβ φίλε. Που έκανα Βομβάη κοντραμπάντα με ελικόπτερο και πετούσα τα μπουκάλια στους φακίρηδες.
Ισως και να κουράστηκα ρε πλάνετ. Απο κεί και μετά την σιχάθηκα την πρώην σου. Τους κατέστρεψε τους ανθρώπους, χάσανε το σπίτι τους, χάσανε ότι υποθήκη βάλανε σε Τράπεζες, δικηγορικά έξοδα απίστευτα. Δεν έχουν ούτε για φαγητό και έχει και ενα αγόρι είκοσι χρονώ ρε. Αδελφέ, μετά κι απ αυτό, έτσι, αποφάσισα να την σιχτιρίσω.
Ελα που η βρωμιάρα με κατάλαβε, μάλλον άκουσε που μιλούσα με τον δικηγόρο μου. Και τι μου κάνει. Μου λέει,
- Στηβάκο, αν γίνει οτιδήποτε, πάω καρφωτή, τα λέω όλα και πας φυλακή , βγαίνεις τον επόμενο αιώνα. Εγώ, μόνο κερδίζω.
Ακου φίλε κουβέντα που είπε το παρτάλι η Σίλα. Σε μένα. Που με διέλυσε, που δεν έχω πλέον ούτε για τσιγάρα. Πλάνετ , να σου πω και το πιο κουφό φίλε ? Με κεράτωνε και με τον Σίμο , εκείνο τον εξηντάρη τον Τελωνειακό , ρε το πιστεύεις ? Της είχε τάξει ενα σπίτι κάπου στη Φλώρινα, δε ξέρω γω που....και γαμιότανε μέσα στο σπίτι μου ρε, στο κρεββάτι μας. Δεν πήγαινε στο δικό της, ήθελε στο δικό μου. Φίλε, μιλάμε για αρρωστημένα πράγματα.
Όση ώρα μιλάει ο Στήβ , είναι κατακόκκινος, σταμάτησε τώρα να τρώει, μόνο πίνει και κατεβάζει το ούζο, με γουλιές ντάγκ. Να τώρα να δίνω εγώ, κουράγιο τον Στήβ , που ήθελε μεγαλεία , Σίλες ακριβές και με ύφος.
Α ρε, κατακαϋμένε, για αυτό τρώς, σα τζέτ σκί.
Πέρασε η ώρα, σαν να ξεθάρησα κάπως, ήταν κι η Λιθουανή εκεί πίσω απ τον μπουφέ, κουρνιασμένη και κοιτούσε μελαγχολικά. Σώπασε κι η παρέα με τους ενοχλητικούς απο δίπλα, ήρθανε κάτι άλλοι με τις γυναίκες τους, ήρθανε και κάτι πιτσιρίκες μόνες τους, ασυνόδευτες.
Ψιλογέμισε το κατάστημα, άρχισε να φτιάχνει και η διάθεσή μου, λίγο το ούζο, λίγο αυτά που άκουσα και διαπίστωσα, οτι έχει και χειρότερα. Τουλάχιστον η δική μου δουλειά πήγαινε καλά, χωρίς τέτοια προβλήματα, χωρίς πουστιές και ριξίματα σε κανέναν. Δόξα το Θεούλη έλεγα, θα το ξεμπλέξω το γαϊτανάκι.
Η ώρα τρέχει και όσα φέρνει, δεν τα φέρνει ολόκληρος χρόνος. Βλέπω την κοπέλα, της κάνω νόημα νά έρθει. Δεν ξέρω τι με έπιασε. Θέλω να μάθω το όνομά της. Ερχεται γρήγορα.
-πρακαλουώ ? με το χαμόγελο, χαμογελάω κι εγώ...
-Πώς σε λένε εσένα ? Ρωτάω και την βλέπω στα μάτια. Σε κείνα τα γατίσια μάτια , που μπορούν να σε υπνωτίσουν.
-Μαρίγιε....
-Είσαι πολύ όμορφη Μαρίγιε....το όνομα σου ήθελα να μάθω.....δεν θέλω να φέρεις κάτι. Αν δεν έχεις δουλειά κάτσε μαζί μας. Αν θέλεις βέβαια...
Τι μ έπιασε και φέρομαι έτσι ?
Κάποιες γυναίκες, κοστίζουνε. Κάποιες, αξίζουνε, αλάνια. Εδώ είναι η μαγκιάς σας, να τις βρείτε και να τις κρατήσετε. Έτσι σκέφτηκα κι εγώ που λέτε.
Συνεχίζεται...........
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
