Χαράματα μα και πάλι ο ύπνος φευγάτος.....
εγώ και το σούρσιμο της μοναξιάς στην αυλή
τυλιγμένη στις πρωινές δροσιές της βλάστησης
μιά κούπα διπλό ελληνικό, καφές μυρωδάτος
σε σκέπτομαι σαν αύρα πρωινή που προκαλεί
εκεί στο πρώτο δειλό ξεμύτισμα της χαραυγής
στης πάχνης το ντροπαλό ελαφρύ βάδισμα....
ανταμώνω εμας τους δύο σαν μια οπτασία....
ζωντανή εικόνα,μα στα στήθη ήχος κραυγής
νωπές οι πληγές ,στης προδοσίας τ'άγγισμα....
καφές της παρηγοριάς τούτος ο πρωινιάτικος
δίνει κουράγιο στις περιπτώσεις της απώλειας
μια ρουφιξιά και ψάχνεις στις στάχτες του χθές
εκεί που ο έρωτας έκανε παιχνίδι, ανοιξιάτικος
μεθυσμένος απο την μυρωδιά της μανόλιας.....
σε σκέπτομαι σαν πρωινή αύρα καλοκαιριάτικη
βυθίζομαι μέσα στο μπλέ των ματιών σου,ριγώ
ψελλίζω τ'όνομά σου μα το κλέβει πρωινό αγέρι
αγάπη , κιτρινιασμένη γαρδένια αυγουστιάτικη
εγώ καθισμένη στην αυλή προσπαθώ να εξηγώ.
