| |
Οι δυνάμεις του δεν τον είχαν εγκαταλείψει. Έστεκε όρθιος, όμορφος κι ευθυτενής, παρά το βάρος της κούφιας σάρκας που έκλεβε ζωντάνια μελανιάζοντας τον ώμο του. Δίχως μιαν ευκαιρία για ανάπαυση ή την παραμικρή δικαιολογία για μια στιγμούλα απόλαυσης (ψυχαναγκαστικός έρωτας για άνευ αντικρίσματος ηθική), τα βήματα κι όλα τα βλέμματα προσδοκούσαν δειλά την φρίκη που εσωκλειόταν στην πρόστυχη πολυτέλεια της μαύρης Μερσεντές. Η ευταξία της τέλειας γεωμετρίας εντός του σπιτιού, έμοιαζε, σαν άλλος Ντόριαν Γκρέυ, να φορτώνει με την αλλόκοτη γοητεία της την φθορά σε ψυχές για την δική της αθανασία. Οι ευθείες γραμμές, τα καλοβαλμένα, αψεγάδιαστα σχήματα και οι λείες, γυαλιστερές επιφάνειες που υπηρετούν και τέρπουν τους ανθρώπους, έχουν λίγη από την ουσία του θανάτου όπως αντιπαρατίθενται με τις μεγαλειώδεις, αρμονικές ασυμμετρίες και καμπύλες της αέναης, φυσικής ωραιότητας. Έτσι, κοιτώντας μέσα από το τετράγωνο παράθυρο, καθώς οδηγούσε το πτώμα να διασχίσει την παραλληλόγραμμη εξώπορτα, ατένιζε την αθανασία στην ομορφιά των νεφελών που αγκάλιαζαν τις κορυφογραμμές.
Όταν το φέρετρο τοποθετήθηκε στην ειδική υποδοχή της φρεσκοπλυμένης Μερσεντές, έγιναν όλοι μάρτυρες μιας ιδιότυπης μα πράγματι αξιοσημείωτης σαχλαμάρας: Αυθυποβλήθηκαν ταυτόχρονα πως ο ήχος ξύπνησε στην μνήμη τους το οριστικό τέλος, ο τρόμος του οποίου διαρκώς χορηγεί μια κάποιαν άφεση, που πια απέχει μερικά βήματα. Ο ηλικιωμένος σύζυγος παρακολουθούσε το πέρασμα των στιγμών τόσο γαλήνια και γενναία που ήταν σαν να ζούσε το παρελθόν στο υπόγειο του παρόντος. Η δύστυχη μακαρίτισσα σαν συνεννοημένη με τον θεό (όταν ακόμη ο θάνατος ήταν μονάχα αφορμή ελαφράς πνευματικότητας) να πεθάνει πρώτη απ’όλους, επαναλάμβανε τακτικά πως ήθελε η τελευταία έξοδος απ’το σπίτι της να ήταν στους ώμους του αγαπημένου της συζύγου και τριών αγνώστων. Θεωρούσε πως αυτή η ανανταπόδοτη υπηρεσία που θα δεχόταν, θα ήταν μια καλή εκδίκηση, δίχως μάλιστα τον κίνδυνο βεντέτας, προς την αγάπη και την αδιαφορία που περιέπλεξαν την ζωή της. Στην πραγματικότητα απλώς έπλασε αυτό το παραμύθι για να της επιτρέψει η ριζωμένη μέσα της επαρχιώτικη, χριστιανική ηθική να τονίσει με τον θάνατό της την φθηνή ζωή της στο θυμικό των παρευρισκομένων.
Οι κάτοικοι στα γύρω σπίτια με μια ντροπαλή πονηριά, ένας μετά τον άλλο, εγκατέλειπαν τις υπαίθριες καρέκλες τους θαρρείς πως έτσι θα απέφευγαν να τους βρουν οκνηρούς εκείνα τα πικρά δευτερόλεπτα που παραμορφώνουν την ρουτίνα πολύ παραπάνω απ’όσο διαρκούν ή εκείνα τα πικραμένα βλέμματα της ολιγόλεπτης συμπάθειας. Ο χρόνος όμως, άγευστος κι ατέρμων, κυλούσε ξεθωριάζοντας την μέρα, την σοφία και τους ανθρώπους. Οι πιτσιρικάδες κυνηγούσαν την μπάλα τους και οι χωρικοί μια καλογυαλισμένη Μερσεντές.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
