| |
Και είσαι το λοιπόν ΠΑΝΤΑ εκεί, εγκλωβισμένος στο μικρόκοσμο σου, ακολουθώντας ΠΑΝΤΑ τις ίδιες κινήσεις καθώς παίζεις με τη μιζέρια σου.
Και ξέρεις πως το μονο που σε κρατα ζωντανό είναι εκείνο το μικρό φως πάνω στο φεγγίτη.
Εκείνο που σε κάνει να φαντάζεσαι πως έξω είναι η γαμημένη σελήνη που τόσο ποθείς να ξαναδείς.
Εκείνη η μικρή ελπίδα της ζωής που κάπου, κάποτε έζησες και τώρα μονο μπορείς να φαντάζεσαι.
Και παλεύεις, παλεύεις, παλεύεις και πολεμάς να ξεφύγεις.
Να βγείς έξω και απλά να τη δεις.Να ξανανιώσεις ζωντανός έστω για λίγο, όχι κάτι παραπάνω.
Και αφού λοιπόν φτύσεις αίμα και το γάλα της μανούλας σου και τα καταφέρεις, βγαίνεις από την τρύπα σου και αντί να την αντικρίσεις βλέπεις την πουτάνα λάμπα.
Που κάθε βραδυ πιστή σου χάριζε το φως αλλα εσύ πλέον ξέρεις.
Ξέρεις γαμώ το μπελά σου και δεν μπορείς να αποφασίσεις που σκατά να βαρέσεις το κεφάλι σου.
Οπότε το λοιπόν ξαναχώνεσαι στην τρύπα σου και δεν ξανακοιτάς στο μπουρδελοφεγγίτι ΠΟΤΕ ξανά.
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που δε κωλώνουν.
Κοιτάν και ξανακοιτάν.
Βγαίνουν και ξαναβγαίνουν μέχρι που βρίσκουν αυτό που ψάχνουν.
Αλλα εγώ δεν είμαι έτσι.
Άσε που ξέρω πως η σελήνη μου είναι σε άλλο ουρανό.
Αλλα αυτό δε με νοιάζει τόσο.
Τούτο που με νοιάζει είναι πως σπάνια φωτισμένη γελά.
Πως πάντα μέσα στα σύννεφα κρυμμένα δακρύζει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
