| |
οι λέξεις δεν αρκούν μ'αυτές μιλάμε μόνο
σφιγμένες φαίνονται ακόμα μες στον πόνο
κι αυτο το ελάχιστο χρώμα εκεί στην άκρη
τα μάτια να το δούν πνίγονται στο δάκρυ
το σώμα κιόλας μελανιάζει γερασμένο
στον καθρέφτη κάτι θα θυμίζει κοιταγμένο
το νιώθει που στραγγίζει και υποφέρει
πασκίζει,λαχανιάζει,δεν ξεφεύγει αφού το ξέρει
στη λάσπη πεσμένο σκεπασμένο με τρύπια λινάτσα
μονάχα όλη μέρα ν'ανεμίζει τα μπράτσα
με την ανάσα του στον αέρα τον κόσμο να γκρεμίζει
χωρίς τέλος θλιμμένο τα φλούδια του πριονίζει
ξηλώνονται τόσο απλά τα ωραία
κλεισμένες οι γρίλιες μπορεί και μοιραία
συγκίνηση πάλι κρυφή περιμένει το ποίημα
τις ίδιες λέξεις ξανά να μιλάμε είναι κρίμα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
