| |
Τράβα πες του Βοώτη, πως όσοι πήγαν τα όνειρά μας ένα βήμα πιο πέρα,
και μύθους έπλασαν καινούριους,
που από καιρό σε καιρό τους θυμόμαστε πλάι στους χορταριασμένους τάφους,
είναι άξιοι τιμής και ιερών δακρύων.
Οσοι πήγαν τα μάτια μας σε κόσμους νεφελώδεις που απ την αχλύ των ψυχών μας ξεπροβάλλουν,
και την καρδιά μας γέμισαν μ ελπίδα κι αγωνία,
είναι οι δικοί μας σκοτεινοί άγιοι,
χαμένοι στον χρόνο,
κι όσο ζούμε εμείς θα υπάρχουν σε συστοιχίες μνημονικών κυττάρων,
και μετά θα πεθάνουν κι αυτοί,
και τίποτε ζωντανό θα μείνει απ αυτούς.
Κι η μόνη τους ζωή είναι τώρα, η στιγμή που επανέρχονται,
κι είναι δυνατοί έτσι κι ακούγονται
πάνω απ τα τρυπάνια του δρόμου, και τις σκουρόχρωμες μέρες
και την επόμενη στιγμή θα γυρίσουν αυτοί στις δουλειές τους
κι εμείς στις δικές μας,
τυφλοί σκώληκες κι οι δυο ξανά σε λαγούμια κατ απ τη γης.
Τυχεροί να του πεις, μόνο αυτοί που ονειρεύτηκαν κι έδωκαν λίγο φως
στους άλλους,
τυχεροί κι ας σβήσουν,
τυχεροί κι άγιοι
κι ας μην υπάρξουν ξανά.
Ετσι μίλησε η Ραχήλ κι άφησε την Μούλα απ την αγκαλιά της
να τρέξει να τα πει στον αγαπημένο τους Βοώτη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
