| |
| | Το δωμάτιο με τις σκιές |  | | | Γραμμένο με δάκρυα, μέσα από την ψυχή μου για τον πατέρα μου, τον οποίο έχασα πριν 2 χρόνια. Όσοι μπείτε στον κόπο να το διαβάσετε, ευχαριστώ. Σημαίνει πολλά για μένα... | | |
Έκανε κρύο όταν μπήκα στο δωμάτιο
για κείνη τη στερνή, την ύστατη φορά.
Πίσω μου, η σκουριασμένη πόρτα έκλεισε με βρόντο,
σπρωγμένη λες από κάποιο πνεύμα, από κάποιο αερικό.
Στάθηκα εκεί, στο κατώφλι της ύπαρξης,
στο λυκόφως μιας φρούδας αιωνιότητας,
στο μέρος όπου ζωή και θάνατος πιάνονται στα χέρια
και μπλέκουν σ' έναν ατέρμονο χορό
Τότε ήταν που σε είδα, πατέρα.
Ήσουν μόνος ανάμεσα σε πολλούς,
μια σκιά ανάμεσα σε άλλες σκιές,
καθεμιά με το δικό της σταυρό του μαρτυρίου.
Σε πλησίασα σιωπηλός, σέρνοντας τα βήματα μου
πάνω στο φρεσκοσκαμμένο χώμα του δωματίου.
Και φορώντας το πιο ψεύτικο μου χαμόγελο,
σε ρώτησα: «τι κάνεις πατέρα;»
Και τότε, με κοίταξες με τα γεμάτα σοφία μάτια σου,
μου χάρισες το πιο αληθινό σου χαμόγελο
και μου είπες, με νόημα:
«Μια χαρά. Όλα θα πάνε καλά».
ʼκουσα τα λόγια σου κι ένα ρόδο κύλησε από τα μάτια μου.
Κι εσύ το έκοψες και το κράτησες στο κρύο χέρι σου,
για να χεις κάτι από μένα εκεί που πας
ʼλλωστε εγώ είχα τόσα πολλά από σένα
Έκατσα εκεί, μαζί σου, ώσπου έφτασε πια η ώρα.
Το ρολόι της ζωής σου σήμανε σχεδόν μεσάνυχτα
κι ο μαυροφορεμένος καπετάνιος του καραβιού σου, σε φώναξε
Δεν έπρεπε να αργήσεις για το ταξίδι.
Η σκέψη μου βυθίστηκε στην άβυσσο των αναμνήσεων εκείνες τις στιγμές.
Και θυμήθηκα πολλά, τόσα πολλά...
Ή μήπως ήταν τόσα λίγα τελικά;
Χίλιες ζωές δε θα φταναν για να σε χορτάσω, πατέρα...
Και συ, σα να μάντεψες τις πιο κρυφές μου σκέψεις,
σα να μοιραζόσουν τις ίδιες, φλόγινες αναμνήσεις,
μου έπιασες το χέρι τρυφερά, όπως κάποτε
και μου πες μια λέξη μονάχα : «Ευχαριστώ».
Έξω, η μαύρη βροχή που έπεφτε ασταμάτητα, έπαψε.
Δεν τη χρειαζόταν η Γη πια.
Από τα μάτια μου έρεε άφθονος υγρός πόνος,
καθώς και από την καρδιά μου.
Λίγες χιλιετίες μετά και με τα λόγια σου να έχουν σκαλίσει την ψυχή μου,
βγήκα από το δωμάτιο, σκυφτός, ρημαγμένος,
γυμνός μπροστά στην αλήθεια του επερχόμενου μοιραίου,
μια τραγική φιγούρα σ' έναν ονειρικό εφιάλτη.
Στο διάδρομο, με περίμενε η ʼτροπος, δακρυσμένη.
Με χτύπησε φιλικά στον ώμο, με προσπέρασε
κι όταν άκουσα ένα ψαλίδισμα να σκίζει τη σιωπή,
κατάλαβα ότι είχες φύγει, πατέρα...
Ξέρω ότι κάποτε, σε μια στροφή του απείρου
θα ξανασυναντηθούμε, εγώ κι εσύ
και θα βαδίσουμε μαζί, στο καταπράσινο χορτάρι των Ηλυσίων,
στα ολόχρυσα παλάτια τ'ουρανού.
Αλλά ως τότε, όσο οι αναμνήσεις γίνονται δαίμονες
που στοιχειώνουν σώμα, πνεύμα και ψυχή,
γίνε ένα αεροφίλημα, πατέρα και χάιδεψε μου τα μαλλιά
όπως κάποτε, που ο κόσμος ήταν τόσο νέος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ειρήνη
06-05-2006 | υπέροχα γραμμένο.. πολύ δυνατό !!!! | | ΝΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
06-05-2006 | Υπεροχο !!!!!! ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ !!!!!!! | | AETΟΣ
06-05-2006 | Υπεροχο!!!νασαι καλα να τον θυμασαι παντα. | | Σκιά
06-05-2006 | Ο πόνος γραμμένος με μοναδικό τρόπο!! Να' σαι πάντα καλά Mulder. | | Αγνή
06-05-2006 | Το κράτησα φίλε, τον δικό μου τον έχασα πριν από έναν χρόνο!!!!!! | | μπρουχίτα
06-05-2006 | ....... | | Mulder
06-05-2006 | Σας ευχαριστώ όλους... Αγνή μου, να σαι πάντα καλά να τον θυμάσαι. | | MARGARITA
07-05-2006 | Αριστούργημα με έκανες να κλάψω λυτρωτικά....ο δικός μου Θεός πριν φύγει ταξίδι μου είπε....Ογδόντα τρες Μάηδες Μαργαρώ στη πλάτη μου τα είδα όλα...τώρα εσύ για τη μάνα σου και τα αδέλφια σου....6 μήνες μετά αρρώστησα πολύ σοβαρά χαίρομαι που δεν πήρε αυτή την πίκρα....μπράβο σου Mulder....καλημέρα σου | | BETTY BOOP
08-05-2006 | τα σχολια μου ειναι στο τελευταιο ποιημα μου..μαργαριτα ισχυουν και για σενα.....συνεχισε να μας κανεις υπερηφανους... | | ΚαΤερίνη
08-05-2006 | ................... | | BETTY BOOP
09-05-2006 | ΥΓ στο πρωτελευταιο | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
