| |
σωπαίνουμε μόνοι και κατάμονοι
σιωπή του πάγου να μας κλέβει τη ζωή
κυνηγημένη να ξεφεύγει και παράνομη
στη πιο γυμνή της ώρα και στην πιο καλή
μα το καλύτερο σαν λίγο μοιάζει και διαβατικό
εκείνο το άνεργο το στέρφο που ζυγιάζει
της μοίρας μας το θάμπος κι όλο τον καημό
ώσπου η καμπάνα θ'ακουστεί να μας δοξάζει
απέραντη η λησμονιά κατάματα να την κοιτάμε
μια τέχνη τέχνασμα και δόλωμα υπεροψίας
στα σύγχρονα μας σκηνικά ξένη να την κρατάμε
κουράστηκαν κι αυτά φτηνά της κολακείας
το έργο τέλειωσε οι θεατές χειροκροτάνε
ο χώρος μας αδειάζει κι η νύχτα κατεβαίνει
βαθιά συγκίνηση που οι σκιές ξαναγυρνάνε
αδελφική σιωπή ξεκούραστη βαραίνει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
