| |
| | 57 Χρονων Νεκρος |  | | |
Στιγμές αδυναμίας στους δρόμους που περπατώ , μόνος και πάλι το παλεύω μήπως και αναστηθώ .
Μέσα σε στάχτες θέλω και ακροβατώ , σε πόνο και δυστυχία , πίκρα , δάκρυ , καημό .
Χωρίς φιγούρα μια σκιά κόκκινη η μαύρη και αυτή , μα τι σου λέω που σε πάω ξανθιά ή μελαχρινή.
Έλα να δεις σε ποιο σπίτι , σε ποιο κελί φυλακής , σου γράφω πάλι και κλαίω , αντέχεις , πες μου μπορείς;
Μαυρίζω και το γυρίζω σε χαρά και χορό , με δάκρυα γέλιου αν θέλεις και χαράς αν μπορώ .
Σαν αγκαλιά μου σε παίρνω βλέπεις χαμογελώ , και η αγάπη σου αυτή γεμίζει κάθε κενό.
Και πάλι ντρέπομαι αφού θέλω και εγώ κάτι να πω , να γράψω λίγο για εκείνους που'ναι μακριά από εδώ .
Χιλιάδες μίλια μακριά μέσα σε γκρίζα κελιά , έχει και μπάτσους μα είμαι αδιάβαστος και άι στο διάολο όλα αυτά .
Δεν το αντέχω κλείνω τα μάτια και γυρνώ εδώ ξανά , σε εκείνους που αγαπώ και έχω τώρα αγκαλιά .
Σε εκείνους τώρα που νιώθω και τους χαϊδεύω τα μαλλιά , που λέω γλυκά παραμύθια για σαλιγκάρια μικρά .
Για διαστημόπλοια που φύγανε μακριά με δίχως κλειδιά , για αγαπημένους ανθρώπους που φύγαν μα είναι κοντά .
Για περιστέρια και για αστέρια για λαγουδάκια μικρά , που κοιμηθήκανε στο δέντρο και έτσι 'χασαν την πρωτιά .
Για κουρασμένες χελώνες πάντα με υπομονή , που περπάτησαν δεν τρέχαν σε μπόρα και σε βροχή .
Για σκαλοπάτια ραγισμένα σαν κακή ζωγραφιά , για αριστούχου πατέντα που έσπασε μες την φωτιά .
Σου λέω για τόπους ρε φίλος που είναι φανταστικοί , και που θυμάται ρε μονάχα ένα μεγάλο παιδί .
Πάλι ασέβεια και γκρίζο ξέρω όμως γιατί , γιατί έχω περπατήσει φίλος και εγώ μες την βροχή .
Γιατί και εμένα με νικήσαν λίγο πριν τη στροφή , γιατί με παραμύθια κοίμιζα και εγώ την σιωπή .
Με τον πατέρα μου αγκαλιά να μου χαϊδεύει τα μαλλιά , και εγώ κοιτώντας τον στα μάτια να μην βγάζω μιλιά .
Δεν έχω λέξεις μα όσο αντέξεις μου σπικάρει η φωνή , γιατί αυτά που λέμε εδώ ρε φίλος έχουν ψυχή .
Είναι ιστορίες αλήθειας και όχι πολιτικής , με όρους δύσκολους και λέξη που δεν θέλει να βγει .
Να με κρεμάσουνε κουδούνια φίλος στον καφενέ , γιατί ποτέ δεν γράφω στίχους ούτε με ρεφενέ .
Και δεν με νοιάζει ειλικρινά το τι θα βγει από εδώ , φτάνει να βλέπω να αγκαλιάζω πάντα ότι αγαπώ.
Σκύβω υποκλίνομαι σε εσάς φίλοι γνωστοί και ξένοι , ακούστε τώρα από εδώ τι μένει και τι φεύγει .
Κοίτα μπροστά δικέ μου έχε το κεφάλι ψηλά , και αν πέσεις βάλτα τα δυό σου χέρια και έτσι σήκω ξανά .
Και αν χτυπήσεις μην σε νοιάζει καν' το δάκρυ καημό , το ένα χτύπημα και το άλλο θα σε βρουν δυνατό .
Και ούτε στιγμή να μην δειλιάσεις τράβα γραμμή για εκεί , σβέλτα να φτάσεις και άμεσα όπως ένα πουλί .
Για εκεί που ξέρεις και οι γονείς σου σε διδάξαν σωστά , σήκω ψηλά ΡΕ το κεφάλι σου και κοίτα μπροστά .
Για σένα γιε μου κλαίω ακόμα ήμουν κακός μαθητής , στον εαυτό σου μόνο πίστευε και μην ανεχτείς .
Και στον καθρέπτη φίλε ψέματα ποτέ να μην πεις , στον εαυτό σου να πιστεύεις και να μην γοητευτείς .
Από καμιάς πουτάνας νάζια άκρων πολιτικής , και μιας πουτάνας κοινωνίας γίνεις ο μαθητής ...
Καριόλα , σε σιχάθηκα ... πουτάνα κοινωνία ... παπάδες γαμηθήκατε .... γαμώ την αμαρτία ....
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | https://www.youtube.com/watch?v=qL5o4M9O5EY&feature=youtu.be | | | |
|
ΒΥΡΩΝ
26-08-2015 @ 21:59 | Για κουρασμένες χελώνες πάντα με υπομονή , που περπάτησαν δεν τρέχαν σε μπόρα και σε βροχή .
Για σκαλοπάτια ραγισμένα σαν κακή ζωγραφιά , για αριστούχου πατέντα που έσπασε μες την φωτιά .
Σου λέω για τόπους ρε φίλος που είναι φανταστικοί , και που θυμάται ρε μονάχα ένα μεγάλο παιδί .
Πάλι ασέβεια και γκρίζο ξέρω όμως γιατί , γιατί έχω περπατήσει φίλος και εγώ μες την βροχή ....
::theos.:: ::rock.:: ::theos.:: | | ΖΟΡΜΠΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ
26-08-2015 @ 22:29 | ::rock.:: ::up.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
