| |
Βλέπω την Ποίηση σαν μια "κλειστή" και σαν μια "ανοικτή" υπόθεση· βρίσκω μέσα της αντιστοιχίες που μόνο με ψυχική παιδεία μπορώ να ερμηνεύσω· μ' ακολουθεί κατά πόδας ή, μάλλον, την ακολουθώ εγώ, πεισμωμένος να περάσω την χοντρή κλωστή μέσα από την λεπτή βελόνα: να μετουσιώσω αυτό που κατάλαβα, αφήνοντας τον νου μου να δραπετεύει περιφερόμενος στα σοκάκια που συναντά τις συμμαθήτριες του λυσίκομες Αισθήσεις.
Κι όταν ανακαλύπτω αυτό το ιερατικό μυστικό που κυνηγώ μια ζωή σε κάποιον άλλον, ειλικρινά συγκλονίζομαι και μένω με την καρδιά μου ευχαριστημένη ότι επιτελείται κάπου αυτός ο ιερός Σκοπός: η Ποίηση λειτουργεί.
Ένα τέτοιο μυστηριακό θαύμα ένιωσα όταν, κάποια στιγμή και κάπως, ανακάλυψα την ποιήτρια Γιώτα Στρατή.
Είδα την λέξη να ιριδίζει όπως κι εγώ την ήθελα, είδα την τόλμη του ρήματος να γονιμοποιεί το εγωιστικό επίθετο, με σαγήνεψε η παρομοίωση, η αόρατη σαΐτα που στοχεύει στο νόημα, η μη αφηρημένη προσήλωση στο ελληνοβαρές λεξιλόγιο, η καμιά παραχώρηση στην ευκολία.
Ήξερα ότι ζει μόνιμα στην Αμερική. Αυτό μου έδινε και την συμπάθεια να συνομιλώ με έναν άνθρωπο που έχει την δυσκολία να κρατήσει ζωντανό κάτι που, ακόμα κι εμείς που ζούμε εδώ, στην πατρίδα, πολλές φορές, ούτε κι εμείς το σεβόμαστε- μιλώ, φυσικά, για την γλώσσα.
Κατάλαβα με τις πρώτες μου αναγνώσεις, την αγωνία της να μην εκτροχιάσει το τραίνο, ένιωσα πόσο καλός είναι αυτός ο μηχανοδηγός, πόσο υπεύθυνος, πόσο καλοβαλμένος.
Και χαίρομαι που οι ημέρες μου συνέπεσαν με τις δικές της και μπόρεσα να κουβεντιάσω κάποτε με έναν άνθρωπο που κρατά την σημαία της πατρίδας ψηλά, που δεν ξέχασε ποτέ ότι είναι ελληνίδα, και να χαρώ αυτόν τον ποιητικό λόγο που στολίζει το τελευταίο βιβλίο της "Ψυχές Αιωρούμενες" μιας και το ξέρω, όπως το ξέρει κι εκείνη, ότι όλες οι ψυχές που είναι παθιασμένες με κάτι, είναι πάντα διάπυρες και πάντα αιωρούμενες.
Χαίρε φίλη μου Γιώτα!
Ιχνογράφησες
κρουνούς αγάπης, ενστερνίστηκες αστραπές συχνά ειρωνικές στη ματιά σου,
άφησες ίχνη νέας δομής, πελώρια,
για να συγκρίνουμε τα δικά μας.
Μας κληροδότησες μια γραφή που γνώριζε τη γεύση της βίας και της θωπείας, μια ποιητική φωνή Σαπφική, πρωτόλαλη που κράτησαν αποκλειστικά οι βοριάδες για της ώρες της αφής και της αντάρας.
Οι λέξεις σου, διαλεγμένες.
Οι έννοιες, αλυσίδα άσπαστη, έστω κι αν στιγμές χρονοβόρες και ζηλόφθονοι αντίπαλοι καταβρόχθισαν το μέγα της γραφής σου έργο.
Στης ζωής τον κύκλο τον ατέλειωτο,
εμείς δεν έχουμε παρά να σου αφιερώσουμε τις ίμερες αχτίδες του νου μας.
Είναι μια δίκαιη αιμοδοσία στο αστείρευτο δικό σου όραμα
που αναποδογύριζε προσεκτικά μια ηθική εύθραυστη, πασχίζοντας για ελπίδα τής Αλήθειας, της δικής σου αλήθειας,
σε μια πλήρη, ολοκληρωμένη Κοινωνία,
δίχως ταυτόχρονα να απομακρύνεσαι από το αθάνατο ελληνικό,
μεγαλόπνοο Πνεύμα.
Παιδί της αστραπής,
είναι ο ποιητής που τρέμει στο πάλλευκο της νέας σελίδας. Ένας πηλός, οι λέξεις οι απανωτές, που κοχλάζει, κι απορεί πώς θα μπουν στα εκμαγεία του νου για να αναστηλώσει γκρεμισμένες αξίες.
Στης πλαγιές της μνήμης, ανέμελο το θυμάρι, θυμιατό στο φίλημα της βροχής.
Και λογίζεται,
Πως να ανασαίνουν οι ΨΥΧΕΣ ΟΙ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ και πώς να συνετίζεται ο νους ο ατίθασος.
Τάφοι πάνω σε τάφους τα ανθρώπινα κατορθώματα, ισχυρής θέλησης, πανίσχυρης μοίρας, κι απορούμε ποία, δήθεν, ευφυολογήματα θα ξεπροβοδίσουν τον Μέγα Φόβο της ανυπαρξίας.
Αν τύχει και σέρνεται όπως η έχιδνα κάτω από ξεραμένα πλατανόφυλλα, ίσως προφτάσει να πει:
Εδώ Τετέλεσθαι!
Ίσως προφτάσει να ζητήσει
μια θέση πέραν της Ακοίμητης Φωτιάς.
Μα, αν γίνει η παραπλάνηση, με Ανοιξιάτικα θροΐσματα ή με απόηχους καλοκαιρινών συναυλιών άγνωστο το πώς του ποιητή την καρδιά να ξεριζώσεις, π΄ αθέλητα γαντζώνεται –ίδιος κισσός γύρω στο δέντρο της μεγάλης αλλαγής.
Ο ποιητής, δεν συγκατατίθεται στον επερχόμενο καβαλάρη
του Σκότους.
Παιδί της Αστραπής ο Ποιητής, ο άξιος.
Γνωρίζει τον φόβο τον εσώτερο, λυγίζει για να μη σπάσουν οι κεραίες του, κι ενώ ακέραιες κρατά τις εντολές της έμπνευσής του -ώστε ποτέ να μην πάψει να σκέφτεται, ποτέ να μην πάψει να αισθάνεται-, διαμελίζει ότι ακριβό, ότι πολύτιμο πίκρες κι εμπειρίες του έδωσαν για να θεμελιώσει τον όρκο τον άγραφο:
Ποτέ μην υποκύψεις, ποιητή!
Ψυχή είναι η ίδια η Ποίηση.
Κι ας είναι
ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ!
http://poihshkaipoihtes.blogspot.gr/
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
