| |
| | Ενα Ποιημα Για Την Αλικη |  | | |
Ανοίγει η αυλαία χιλιάδες χειροκροτήματα,
οι προβολείς υποκλίνονται στη λάμψη σου,
εσύ η Αλίκη, κόρη της Ρωμιοσύνης
λιγνό κορίτσι που μετρά με ακρίβεια τις ρίζες μας
και τις γεωγραφικές μας καταβολές.
Πάνω ως κάτω όλα με τάξη βαλμένα
το πνεύμα σου αλώβητο από παραστάσεις
με τεχνικό φωτισμό. Μόνο τα μάτια σου
χαϊδευουν στοργικά τα παιδιά και τα αστέρια,
σωπαίνεις και ακούς τις ανθισμένες καμέλιες των άστρων.
Παίζει μια σμαραγδένια φυσαρμόνικα,
για να περάσεις το λευκό και καθαρό σου δρόμο
κυρά της ομορφιάς. Έλα να δεις,
έχω κάτι φυλαγμένα χρυσάνθεμα να σου φανερώσω
να τα κρεμάσεις στα μαλλια σου.
Χίλιες κερασιές ανθίζουν στο ταπεινό σου χαμόγελο,
ένα κομμάτι αγάπης γεμάτο ηλιαχτίδες ειναι κρυμμένο στη σιωπή σου,
τι μεγάλη που είσαι Αλίκη, σαν την πορτοκαλια της Οικουμένης.
Ένας τσαλαπετεινός άνοιξε την πόρτα σου
κρατώντας στο μικρό του νύχι το παιδικό σου άστρο,
έστι ξανθό το στρώνει στο τραπέζι του Γαλαξία
για να δειπνήσουν οι φίλοι σου τ' αστέρια,
και συ, φορώντας τα καλά σου, να τους γνέφεις!
Είναι αλήθεια, ο ανασασμός σου πνίγεται από ευτυχία,
πυρπολημένη από μουσική και χρώματα
μπορούσες ώρες ολόκληρες να στέκεις στην άκρη
ενός χρυσάνθεμου και να κουβεντιάζεις
με τα πέταλα ενός τριαντάφυλλου κι νεός άλλου, κι άλλου, κι άλλου.....
Μεγάλωνες αργά, κρατώντας μια μαργαρίτα φώς,
απ' τ' ασημένια πέταλά της έφτιαξες το άστρο του Απρίλη και του Μάη,
πιο φωτεινό και από τη μακρινή Σελήνη.
Τα ξανθά σου μαλλιά
ξεκουράζονται στο λευκό γιακά
της μαθητικής σου ποδιάς.
Τα μεγάλα σου όνειρα συνομιλούν
με τα δειλινα του φθινοπώρου,
κι Αστέρω πορεύεσαι τα βήματα του Θεού.
΄Ετσι ήσυχα επιμένεις να ζεις,
ως η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά,
ως η Εβίτα ενός άλλου καιρού,
ως η Μανταλένα της Αντίπαρου,
ως η Λίζα Πετροβασίλη,
ως η συναγρίδα που δεν χωρά πια στη σχολική της ποδιά.
Έρως ανίκατε μάχαν!
Το ποίημα αυτό αναρτήθηκε με τη σύμφωνη γνώμη του αδελφού της Αλίκης,
του κ. Αντώνη Βουγιουκλάκη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | giwrgoskarahalios@hotmail.com | | | |
|
**Ηώς**
31-08-2015 @ 23:49 | Μεγάλωνες αργά, κρατώντας μια μαργαρίτα φώς,
απ' τ' ασημένια πέταλά της έφτιαξες το άστρο του Απρίλη και του Μάη,
πιο φωτεινό και από τη μακρινή Σελήνη.......αυτό ήταν η Αλίκη...
΄Ετσι ήσυχα επιμένει να ζει, για κάθε ηλικία ,διαχρονικά
ως η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά,
ως η Εβίτα ενός άλλου καιρού,
ως η Μανταλένα της Αντίπαρου,
ως η Λίζα Πετροβασίλη,
ως η συναγρίδα που δεν χωρά πια στη σχολική της ποδιά.
Έρως ανίκατε μάχαν!.....μια ΟΜΟΡΦΙΑ Τζων
καλό μας ξημέρωμα!
| | Oλύμπιος-Θεός
31-08-2015 @ 23:52 | ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ... | | ΛΥΔΙΑ_Θ
01-09-2015 @ 00:31 | Υπέροχο !!! | | ΒΥΡΩΝ
02-09-2015 @ 18:46 | Θυμάμαι τον εαυτό μου, να έχει στριμωχθεί μέσα σε μια
ατέλειωτη ουρά των θεατών της παράστασης που περνούσε απ' το καμαρίνι για να την δει...
Η μάνα μου, μου κράταγε σφικτά το χέρι, ΄φοβούμενη
μήπως με χάσει...
Όταν επιτέλους φθάσαμε μπροστά στο καμαρίνι,
ένιωσα δυο χέρια να με σηκώνουν και να μου σκάνε
ένα φιλί στο μάγουλο..
Θυμάμαι πως τρόμαξα, γιατί πρώτη φορά έβλεπα
βαμμένο πρόσωπο..(φορούσε το έντονο μακιγιάζ
της παράστασης.. Δεν είχε προλάβει να το βγάλει..)
Θα πρέπει να 'ταν, 1962-1964..
Ενήλικος πια, μετά από πολλά χρόνια, έχω πει αρκετές φορές αστειευόμενος: "-Ξέρεις ρε ποιος ειμ' εγώ;..
Εμένα ρε μ' έχει φιλήσει η Βουγιουκλάκη !..."
Όποτε λοιπόν φίλε Καράχα,
σχολιάζω τα έργα σου, θα ξέρεις
στο εξής, ότι στα σχολιάζει
ευλογημένος άνθρωπος....
::theos.:: ::rock.:: ::theos.:: | | inokrini
02-06-2018 @ 10:40 | Υπέροχο !!! ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
